Këngë e mashkullit dhe femrës!
frut i shekujve
që lëngun na e shtrydh
ndër damarë.
Shpirti më shkrihet në shtatin tënd të shtrirë,
dhe më i mirë del prej teje,
zemra më përhapet,
e shtriqet si panterë,
është jeta ime e shkërmoqur, që tek ti
kapërthehet si drita te yjet!
Dhe ti më prêt
si velat erën,
të pres
si brazda farën.
Eja, dremit mbi dhimbjet e mija,
nëse këto dhimbje nuk të djegin,
lidhu te flatrat e mija,
ndoshta këto flatra do të të mbajnë,
mendimeve jepmu udhë,
përplasja e tyre ndoshta të lëndon.
Ti je e vetmja që kam,
qyshkur trishtimin humba!
çarvalitmë si shpatë
ose dëgjomë si një antenë!
Puthmë,
kafshomë,
ndizmë,
se unë vij në bref
vetëm për të zhytur sytë e mi prej mashkulli
në pafundësinë e ujrave të syve të femrës!
(Përktheu, Maks Rakipaj)
