s’dihet çka asht e ujit
shpija mbetun mes gurësh
mugullimi i lëmyshkët
sytë e përmbytun
sende t’kafkullta uji
ankthi i bregut
thirrma e pulbardhave
hana e pathyeme
zhvoshket veçse mbi gjak
cirka fjalësh t’langëzueme n’gojë
ama e rrushit të shkelun me kambë
trup i shtypun me taft
ndër gra soset gjithshkafja
frymë vena mbërthyese
që rrëzohet në fund të barkut
çka përhumbet cijatje grash
çikërrima zogjsh shkapetje uji
ndër shkambije përmbas dallge
za fryme za tingulli s’dihet
ujana asht e mefshët e asgja s’thotë
për ishuj dhembjen që del nesh
e rrethon me tokë
ka me kenë mars
e bari ka me shndritë
ndër fije t’lidhuna shiu
deri t’kryhet vezullimi
ka me u ba natë
për me dalë kryepështjellun
n’mjegull shtjellë humbimi
ballit me i lëshue andrra
përpos shtrojes s’mbrame
me u këputë pendazhgulun
n’ndoj shtroje flijimi…
prej uji asgja s’vjen
heshtja na i heqë sytë
e nuk na len me pa
si rrëshqitet n’bar
kur don me kalue n’mars
e shtegu për atje
të ndih për kah Qielli
t’ligë t’plas përtokë
tue t’shti djegën
veç për ndoj Njeri
