Mbërritën orlat
n’nji natë
dritash rrence…
N’ankth…
M’derdhet
zani i andrrës
n’vesh;
gjaku
m’rrëzohet
ndër gishta…
Me harrue…
Kryet tim:
azil
qeniesh t’vetmueme…
Due me jetue
nji dimën
t’përjetshëm:
me dridhjen e gjelit
n’krye,
fundin e zogut
n’shpirt.
kisha dashtë
vijën e purpurt
t`qiellit
me e kalue nëpër fyt
e ma n`zemër
e ma n`krye
me i pështjellue
ujnat e përshkënditun
t`kupës yjelëshue
për ata që gjallojnë
(prej) heshtjeje
ditët janë
aromash e trishtimi/ Nga cikli “Femna s’asht Njeri
