Nâzım Hikmet – Jetëshkrim
Kam lerë në vjetin 1902
më s’jam kthyer
në qytetin e lindjes
s’i dua kthimet pas
kur isha tre vjeç
banoja në Alepo
me gjyshin tim pasha
nëntëmbëdhjetë vjeçar studioja në Moskë
në universitetin komunist
me ftesë të komiteti qendror
i partisë komuniste
dhe që prej moshës katërmbëdhjetë vjeç
vjershëroj
disa njohin mirë llojet e ndryshme
të bimëve të tjerë të peshqve
unë di atë të ndarjeve
disa thonë përmendësh emrat
e yjeve ndërsa unë të përmalljeve
kam fjetur në burgje dhe hotele të shndritshëm
kam vuajtur urinë përfshi’ grevën e urisë
dhe s’besoj se ka pjatancë
që kam lënë pa gostitur
kur isha tridhjetë vjeç kërkuan
të më varnin
kur isha dyzetetetë kërkuan
të më jepnin medaljen e Paqes
dhe ma dhanë
tridhjetegjashtë përshkova për gjashtë muaj
katër metrat katrorë
të çimentos
së qelisë së izolimit
kur isha pesëdhjetenëntë fluturova
nga Praga në Havanë
për tetëmbëdhjetë orë
isha rojtar ballë arkivolit të Leninit në ’24-ën
dhe mauzoleu ku shkoj janë librat e tij
u përpoqën të më shkulin prej partisë sime
dhe s’ia dolën
ndaj s’mbeta shtypur
nën idhujt që shembeshin
në ’51-shin tok me një shok
kam ecur drejt vdekjes
për katër muaj bërrylazi shtrirë
digjesha i marrë për gratë që kisha
kurrë s’kam folur prapa krahëve
për miqtë e mi
kam pirë por s’kam qenë pijanec
bukën e gojës përherë e kam fituar
me djersët e ballit
lumi unë
turpi më ka ardhur për ca dhe kam gënjyer
kam gënjyer se më ka ardhur zor
por kam gënjyer
dhe pa shkak asndonjë
kam udhëtuar me tren avion makinë
shumë as që e kanë mundësinë
kam qenë në opera
shumë s’venë se s’dinë
as ç’është
dhe që prej vjetit 1921 s’kam hyrë
në vendet ku gjithë dynjaja vete
xhami sinagogë kishë
teqe magjistarë e magjistrica
por dhe më ka bërë vaki
që t’më lexojnë
filxhanin e kafesë
vjershërimet e mia janë botuar
në tridhjetë a dyzet gjuhë
por në Turqinë time
në gjuhën time turke
i kanë ndaluar
kanceri ende s’më ka mbirë
por as është e thënë t’më mbijë
s’do jem kurrë kryeministër
dhe se s’ma ka ënda
në luftë dhe s’kam marrë pjesë
s’kam zbritur në strehime
gjatë mesnatës
s’kam bredhur rrugëve
kur avionët sulmonin
por në të shtatëdhjetat më zu’ sevdaja
me një fjalë shokë
dhe pse sot në Berlin jam duke
vdekur marazi
mund të them se kam jetuar
si burrat
dhe sa do rrojë ende
dhe sa do shoh ende
s’i dihet.
Shqipërimi –Edon Qesari
