Të qe shkruar historia nga viktimat,
ndryshe do të qe, në pak minuta
pa rreshtur milingonat do të gëlonin
në frymën tonë, një nga një edhe ato,
të gjalla e kryeneçe, do të kërkonin me qenë.
Të pambrojturit, që tej qenë flakur
prej atyre me uniforma, do të kërkojnë në vështrimin
e syve të vet, gëzimin e akthshëm
që u mundën, numrin që u harrua
në rërën e pafundme të muzgut.
Për fitimtarët, ndër hotelet e rrënuar
të harresës, asgjë më.
Mbetet, kush në mbrëmjen
e punës së kryer u zhduk, dora e tij
e të gjithëve është dhe me dashuri e bën.
Është fryma jonë që i beson, mëdyshja
mos humbasim në numër, mes nesh.
© shqipëroi Maksi Rakipaj
17 korriku është data e lindjes së poetit dhe shkrimtarit italian Alfonso Gatto (1909-1976). Vdiq pas plagëve që mori në një aksident automobilistik. Mbi gurin e varrit të tij janë gdhendur këto fjalë si lamtumirë e fundit prej mikut të tij, poetit Euxhenio Montale:
“Për Alfonso Gatto-n,
për të cilin jeta dhe poezia
qenë e vetmja dëshmi
dashurie”
Një kurreshti nga jeta e poetit: Në shkollë shkëlqente në lëndët si letërsia etj, por qe fare dobët në matematikë…kur qe 21 vjeç rrëmbeu të bijën e mësuesit të matematikës dhe u martua.
