Më fashiten mendimet kur të shkruaj
Vetën e shoh tek sokaku i të marrëve
Dhe gishtat me puthiten,
Zverdhen nga turpi i nurit tënd
Se nuk të ushqen dot mallëngjimi im
As dhimbja as loti as emocioni
Finesa jote rri pezull ne ajër
E gatuhet nga dërrasat e varrit
Ti jeton në shtigjet që të fisnikërojnë
Qielli të quan mbretëreshë
E në tokë s’rron dot
se të thurim epitete..
Te rrallët në këtë botê
Te nxorrën nga nëntoka vetëm filizat tua
E ata janë të vdekurit e gjallë
Që sollën mendimin si të jetojmë
Kaq shumë të shkruajmë
Sa pak të këndojmë
Sot, të plagosim dita dites
E kujtojmë se je ngjallë
ndër ne
Përjetësisht…/ NGA Donart Rexhbogaj
