François Villon
Ulur ndanë burimi etjen dot s’e shuaj,
ndanë një vatre eshtrat m’i përshkon acar,
në mëmëdheun tim ndjehem si i huaj,
rrethuar nga gjindje, askush nuk ma var,
trashëgimi lakmoj, ndonëse jam qyqar,
ndonëse i brengosur, sajoj ndonjë hokë,
me mendje shoh dritë, terr me kokërdhokë,
dimrin ndjej në trup, ndonëse në shpirt pranverën,
nuk kam asnjë gram dhe ëndërroj me okë,
më ftojnë në gosti dhe nuk ma hapin derën.
Ç’duket mëse qartë, unë mezi e shquaj,
ç’është e padyshimtë, më bën dyshimtar,
gjënë mëse të thjeshtë e pleqëroj një muaj,
gjënë e ndërlikuar s’e vë në kandar,
fitoj një kacidhe dhe humbas thesar,
në të aguar them “mbrëmani, o shokë”,
se fluturoj pandeh, kur shtrihem përtokë,
korr gjithnjë stuhinë, dhe pse nuk mbjell erën,
ndjehem pasanik, sa herë që mbetem trokë,
më ftojnë në gosti dhe nuk ma hapin derën.
Kokëçarje nuk kam, por prapë mendime bluaj
sesi të përfitoj prej punësh pa qar,
kush më thur lëvdata, më fyen, pothuaj
çdo njeri i çiltër më ngjan gënjeshtar,
rrenë e të vërtetë i shoh barabar,
nga gjithë njerëzia, mik e bëj për kokë
veç atë që mjellmën e beson stërqokë,
kur më pihet verë, kam gotën, jo verën,
kur lutem për diell, hedh dëbora flokë,
më ftojnë në gosti dhe nuk ma hapin derën.
Princ i mëshirshëm, ti që gjykon me qokë,
çka zemra më ndjen, s’mund truri të ma rrokë,
porse ligjit ia njoh peshën edhe vlerën,
s’kërkoj prej teje më shumë se një copë tokë,
më ftojnë në gosti dhe nuk ma hapin derën.
Përktheu Romeo Çollaku
