Nga Armand Bajrami
E lexuat mirë. Vodha. Nuk e kisha bërë asnjëherë. Sot përjetova tundimin që i ndodh njeriut për të marrë atë që nuk është e tij. Vodha plehrat e komshies.
I kishte lënë aty ne shkalle. Një kat poshtë meje. Nuk ishte hera e parë. Heret e tjera i nxjerr me ate qesen e zeze standarde. Te peshtire. Te pabukur per syrin. Nga ato qe kuptohet qe larg qe mban berllog brenda.
Sot jo. I kishte paketuar per merak. Ishin tre kater qese te futura tek njera-tjetra. Logot dhe dizajnet ne to ishim mbivendosur duke krijuar nje veper te vertete arti. Mozaik ngjyrash. Nje instalacion, si ai i nje artisti kontemporan me te ardhme te ndritur.
Mbajta vesh mos kishte njeri rrotull. E kapa qesen pa e ulur veshtrimin. Pastaj u largova me hap normal. Eca i shpenguar si nje profesionist i vertete.
Nuk i rashe askujt ne sy. Terhoqa vemendje vetem kur e shuka me force tek koshi i plehrave. Ate te nje qeni qe ishte tek koshi ngjitur. Kerceu pupthi se u tremb. Me trembi dhe mua.
Buzeqesha. Qeni nuk flet, mendova. Nuk ka si t’i tregoje kujt. Shkalla ime nuk ka kamera sigurie. Sendi i vjedhur u hodh ne kosh. Provat u zhduken.
Komshija nuk do ta gjeje kurre hajdutin…
