ti e di ku do të shkosh
në të s’ëmës
mund të shkosh
kujton se ke gjithçka
ajrin
qiellin
diellin
dritën e syve të tjetrit
dritë e syve të tu
nuk bëj dot pa qytetin
siç nuk bëj dot pa fytyrën e saj
ky është burgu im
ku gjendem rob bashkë me ty
troturari është pentagrami
rruga fletë e bardhë
djersa dhe pisllëku
erë e tjetrit
shuplakë për ndërgjegjie të fjetura
kemi dalë prej shtratit miku im
kemi rrjedhur
siç rrjedh lumë i tërbuar
prurjeve të pareshtura dimrit zemërak
këtij dimri disa shekullor
kemi thyer argjinaturat
tatëpjetave të moralit jemi lëshuar
dhe tani numërojmë monedhat e arta
që tringëllijnë në pusin e errët të së nesërmes
që dergjet si një dashnore e dhunuar
që na urren
që nuk mund të mos na urrejë
ti e di ku do të shkosh
po ashtu zonjusha që ke në krah
në të s’ëmës mund të shkosh
unë do të të ndjek
pullë poste pas teje do të jem
dy ose tri sekonda me vonesë
jetlag dimensional
si wordpress shpërblim për mëdyshjet
brerjen e ndërgjegjies time
prej krijese të plogësht
që asgjë nuk bëri për të vënë
qoftë dhe një gur
ndanë shtratit të lumit tonë
ti e di ku do të shkosh
kohën e një cigareje
dhe unë do të të ndjek pas
unë
trotuari
rruga
qyteti dhe njerëzia mbanë
pa asnjë kusht
