Nga Luan Rama
Ishte një natë e ngrohtë vere,
kishte kaluar mesnata,
dhe në shtrat,
ajo grua plakë zgjati dorën
mbi gjoksin e burrit të saj:
– Po fle?
– Po!
– U kujtova, si në ëndërr…
– Çfarë?
– M’u shfaq ajo natë kur të kërkoja ngado në qytet,
nëpër shi, nëpër erë,
të kërkoja si e çmendur dhe lusja Zotin
të ishe me një grua tjetër,
të ishe gjallë…
thuamë, ku ishe?
Ai u kthye nga ajo dhe i preku buzët e rreshkur.
Ishte ftohtë.
– Fol! Heshtja rëndonte plumb.
– Po… isha me një grua,
gjithë jetën kam dashur të ta them,
e ç’rëndësi ka tani?
Ne së shpejti do shkojmë,
të lëmë diellin dhe kapërcejmë pragun e natës së gjatë…
Ai e puthi dhe ajo qau.
– Fli tani, është vonë,
dhe pak do këndojnë zogjtë,
turtulleshat do marrin rrugët e qiellit.
– Kisha frikë për ty!…
tani kam shumë kohë për të fjetur.
Dhe ata iu ngjitën njëri-tjetrit,
sytë përballë,
krahët mpleksur,
zemrat një mbi një,
me plagët që rridhnin ende,
që rrihnin ngadalë, në kohën pa kohë,
me agun që s’donte të zbardhte më…
Versioni frëngjisht
Te rappelles-tu?
C’était une chaude nuit d’été,
il était plus de minuit,
au lit, la vieille dame a allongé sa main
sur la poitrine de son mari:
– Tu dors?
– Oui!
– Je me suis rappelée comme dans un rêve…
– Quoi?
– Cette nuit là quand je te cherchais partout dans la ville
dans la pluie wordpress et dans le vent,
je te cherchais comme une folle toute la nuit
et je priais Dieu
que tu sois avec une autre femme
que tu sois en vie…
– Dis-moi, où étais-tu cette nuit là?
Il s’est tourné vers elle,
il toucha ses lèvres, sèches,
il faisait froid.
– Parle-moi!…
Le silence pesait si lourd.
– Oui… j’étais avec une autre femme,
toute ma vie je voulais te le dire
quelle importance maintenant?
Bientôt nous quitterons ce monde,
nous quitterons le soleil pour franchir le seuil
de la longue nuit éternelle.
Il l’embrassa, elle pleurait.
– Dors maintenant, il est tard,
les oiseaux vont chanter,
les tourterelles vont prendre le ciel.
– J’avais peur pour toi!…
Maintenant je peux dormir, j’ai du temps.
Ils se sont rapprochés l’un de l’autre,
leurs yeux face à face grand ouverts
avec leurs plaies qui coulaient encore,
plaies qui pulsaient lentement dans le temps sans temps,
jusqu’à l’aube qui ne voulait plus apparaître …
FIN
