Janis Ricos
Statujat gjakftohta s’e vrasin mendjen që roniten;
u presin krahët, këmbët a kokën
dhe ato prap rrinë drejt, në të njëjtin qëndrim,
apo, të shtrira përmbys, buzëqeshin,
apo, me hundën përtokë, na kthejnë shpinën, i kthejnë shpinën kohës
a thua se çiftëzohen, a thua se i dorëzohen
një dashurie të pafund, teksa ne i vëzhgojmë
me një lodhje dhe një brengë të pashpjegueshme. Më vonë
hyjmë në një hotel të lirë, hapim perdet
që të futet drita e mesditës dhe nisim,
të zhveshur krejt edhe ne, të shtrirë në shtratin e parehatshëm,
të imitojmë shtangien e qetë të statujave.
(Përktheu Alket Çani)
