G. LEOPARDI
Një poezi e Leopardit në 4 përkthime gege të viteve ’40, shkruan Agron Tufa dhe sjell 4 versione nga Koliqi, Nikollë Daka, Lazer Shantoja dhe Arshi Pipa. Origjinali – në fund)
Prorë e pëlqeva kët kodrín’ vetare
edhe kët gardh, qi i a ndalin shikimit
mâ të madhën pjes’ të horizonit t’fundëm.
Por tue ndêjë e tue vrojtun, t’pambarueme
hapsìna pëtrè saj edhe heshtìna
mbinjerzore e ‘i qetsì shum e shum t’thellë
përfytyroj me mênd e n’to mue zêmra
disì m’frigohet. E tue qên’ se erën
ndëgjoj tue frushulit’ nepër kto lândë,
un rrij e krahasoj gjith’ at heshtì
t’pasosun me kët zâ dhe m’përkujtohet
amshimi, t’shuemet stin’ dhe koha e sotme
gjallë, e zhurma e saj. Kështu mêndimi
mue n’at pamatësì kryekput më mbytet:
e mbytja m’asht e ambël në kët dêt.
Ernest KOLIQI- Pambarimi
Përherë e desha kët kodër vetmore
edhe kët gardh, që larg e larg shikimit
hovin ia pret me pàm n’anë të përtejme.
Por, kahë rrij e kundroj, të pambarueme
hapsí tej soje e heshtje mbinjerzore
e nji qetí, atje ku asht ma e thella,
unë marr me mendë; e gadi-gadi zemrën
ma pushton friga.
E, kah tue fërshllyem
erën ndigjoj përmes këtyne landve,
unë at heshtí t’pafund me kët fërshllimë
vê ball për ball: e m’kujtohet amshimi,
e stinët që kanë vdekë edhe kjo e tashmja
e gjallë e zani i saj.
Kështu mendimi
m’rrin tue ba not në kët pamatuní;
e zemra m’heë me hupë në kët farë deti.
Nikollë DAKAJ- Të pambaruemit
Daj e desha kët kodër vetmitare,
e njikët gardh, qi të malbrêzit megjet
e mbrame bukur gjatë i a mbyll’ shikimit.
Por ndêjë e tue soditun, hapësina
të pambarueme përtej tij, dhe heshtime
përmbinjerzore, e t’thellë tejèt qetí
un trilloj n’menden t’ime; ku mue zêmra
më merr gati trishtim. E sikur erën
ndîj kah fërshllon nëpër kta lisa, at heshtje
un t’pambarueme shkoj tue krahasuemun
me njikët zâ: dhe përkujtoj t’amshuemit,
edhe stinat e vdekuna, e të tashmen
e t’gjallë, e të saj kumbon. Kështu mbytet
mendja e ime në kët pamatësì:
e m’u përmbytun në ket dè me kande.
D. Lazër Shantoja, Tomori, 21 qershor 1942- Pâkufini
Gjithmonë e dashun qe për mue kjo kodër
vetmitare e ky gardh qi horizontin
s’e lên me e pá veç për nji copë kah fundi.
Por kúr rrij e sodis, të pakufishme
hapsina përtej tij dhe mbinjerzore
heshtje dhe nji qetí e pámbarim
trilloj ndër mend, kah zêmra gati m’ndalet
prej frige. E kúr veshtroj erën qi tash
gjethet e pêm’ve bân me frushullue,
at heshtje pá mbarim shkoj me kto zâne
tue krahazue. E përkujtoj amshimin,
stinët e vdek’na e t’soçmen, ktê të gjallën,
me jehonën e sáj. Ashtu mendimi
te kjo pamatuní humbon e birret.
Dhe t’âmbël m’vjen të mbytunit n’kët’ dét.
Arshi PIPA
L’INFINITO
Sempre caro mi fu quest’ ermo colle,
E questa siepe, che da tanta parte
Ma sedento orizzonte il guardo esclude,
Spazi di là da quella, e sovrumani
Silenzi, e profondissima quiete
Io nel pensier mi fingo; ove per poco
Il cor non si spaura. E come il vento
Odo stromir tra queste piante, il quello
Infinito silezio a questa voce
Vo comparado: e mi sovvien l’eterno,
E le morte stagioni, e la presente
E viva, e il suon di lei. Così tra questa
Immensità s’annega il pensier mio:
E il naufragar m’è dolce in questo mare.
