VLADIMIR MAJAKOVSKIJ
Në vend të një letre
Tym i duhanit e ka pirë ajrin.
Dhoma
një kapitull nga Ferri i Kruçenikut.
Të kujtohet –
pas asaj dritareje
zemërdridhur
për herë të parë t’i përkëdhela
duart.
Ndërsa sot ti rri këtu
zemërgur.
E nesër do më flakësh jashtë
ndoshta,
duke mallkuar.
Në korridorin e mugët krahu im
nga të dridhurat mëngën s’do gjejë dot.
Do sikterisem,
trupin tim do flak
në rrugë të madhe,
në delir
do flas, në jerm,
egërsisht
prej dëshpërimit fshikulluar.
Mos e bëj këtë,
e shtrenjta ime,
e dashur,
le të ndahemi tani
më mirë –
në fund të fundit
kjo dashuria ime
t’u bë barrë –
por lermë ta ulëras
një herë të fundme
hidhur e plagosur mllefin tim.
Kur një buall e nget gjer në rraskapitje
ai merr arratinë
të këndellet n’ujëra të ftohtë;
unë s’kam oqean tjetër
veç dashurisë tënde,
dhe dashuria jote s’më jep as një pikë loti të marr veten.
Kur një elefant do qetësi
ai shtrihet mbretëror mbi rërën e nxehtë;
unë s’kam diell tjetër,
veç dashurisë tënde,
por s’di ku je dhe me kë.
Nëse e torturon një poet kësisoji
ai do shajë çfardo
për para dhe famë,
por mua
asnjë fjalë e tingull s’më jep gaz
veç tingullimit të emrit tënd të dashur.
S’do hidhem shkallëve përposht,
as do pi helm,
as armën vetes s’po ia drejtoj.
Asgjë s’më mahnit
e shtang
veç çasti i pamjes tënde.
Nesër ti do harrosh
që të bëra mbretëreshën time,
që shpirtin në lulëzim e dogja me dashuri,
dhe hullia karnavale e ditëve të rëndomta
do fugojë ndër faqet e librave të mi…
A do të bëjnë vallë të ndalësh
pa frymë
gjethet e thata të fjalëve të mia?
Të paktën lermë
të t’shtroj me fjalë të ëmbla ndarjeje
shtegun tënd të largimit.
