Nga Ervin Hatibi
Gjithë ç‘kam parë, gjithë ç‘kam ngrënë-karma
Gjithë ç‘dëgjova, gjithë ç‘preka
E ardhmja është nesër apo thjesht’ e djeshmja
Me këmbët
Shtrënguar në këpucët e mija?
Karma
Unë vetë të mëkova
Dhe gjithë ç‘di për mua vetë t’i mësova
Pa më marrë shumë leje ti tani po përdor
Për direkë, krahët e mi të lirë
Qepallat e mija për vela ke qepur
Pa ma varur lundron për ku je nisur
Ku shkon, fjala vjen, një pëllumb që ikën
Përveçse për t’u bërë çift me një tjetër
A ke nga fillon vallë i ri, shteg
Përveçse në një nyje të rrugës së vjetër?
Të shtegtosh. Të ikësh. Po ku të shkosh?
Po zgjate këmbën, të jepet veç tokë
Pa ujë të ëmbël justifikimesh
Kjo
Është toka për ecje
Toka e njerëzve
Toka e mundësive ku nuk u iket dot përgjegjësive
Karma
Ajo që ke lexuar ti je ajo që ke ngrënë ajo që ke nënë.
* * *
o hënë mos ma humb gjakun
klithte
njëri tek vdiste në këmbët e tjetrit
që vazhdonte ta vriste-mbytur në gjak e hëna
sipër e plotë s’humbiste
mes resh mbi shtegun shkretan
o Zot vetmia sa e rëndë me vrasës përmbi. . . e hënë aty
dy. . . tri. . . pesëmbëdhjetë hëna numëroje si kopsa
në pllakat e gjalla të gjakut të tij
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
e njëjta hënë (vite më pas)
(një hënë që hyn në dhoma gjumi)
-ç’ke që qesh i thotë gruaja burrit
(shpinëz shtrirë mbi shtrat)
-ç’ke që qesh?
burrit më s’iu ndenj, s’u mbajt
-e di si është puna? (merr frymë thellë
gati sa nuk thith dhe hënën në zgafellë)
-e di sesi? mësoje pra:
kaq vite më parë isha unë
ai që vrava filanin një natë
e vrava; mos më pyet pse/si. e vrava
e tek i bija, hënës i bërtiste mos ma humb gjakun
dëgjon? hënës i fliste mos ma humb gjakun
(gruaja dëgjonte e bardhë)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
nuk dihet sesi, por gruaja e burrit
ose foli me gratë ose me burrat…
e rëndësishme: fjala me hënë mori dhenë
dhe burrin e zunë e vranë
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
kur gjyshi ma trgonte këtë gojëdhanë
në fund më thoshte (unë skuqesha)
– grave tregoju ç’ke brez e poshtë po kurrë
ç’ke brezi e sipër
brezi kështu ishte pra thelbi kufitar i burrit; brezi
që shtrëngon pas shpirtit koburet dhe poturet
problemi është se gjyshi neglizhonte në një farë mënyre
rolin drejtues të hënës, peshën e hënës në këtë histori
si edhe në gjithë historitë tona me vrasje edhe gra
(me eros e thanas si i thonë)
se është një hënë mbi ne, mbi njerëz që ecin, një hënë
torturuese si
makina e së vërtetës
është një hënë si llampë morgu përmbi
e poshtë që shtiresh i vdekur ti
poshtë ti tek shtiresh mish
është hënë-fanepsje e një gjiri nxjerrë nga rrobat gabimisht
për një fëmijë-femër që qenka rritur
që tashti pi cigare e jo qumësht njeriu-ky je ti
dhe hëna ai fakti i bezdisshëm që çdo nënë
në gjak
ka brenda rrobash gjirin si shantazh
por njëherësh edhe gjyshit i bie të ketë
të drejtë:
në i rrëfen gruas ç’ke sipër brezi-janë të njëjtët gjinj:
ajo të hedh e rend të gjejë ndonjë
që ia del të mbajë më gjatë të errët
fshehur
në një këmishë burri me kuadrata
gjysmëhënat e njëjta të anës tjetër
