Peter Handke
Kur fëmija ishte fëmijë,
ecte me krahët në ajër.
Donte që përroi të ishte një lumë,
lumi një rrëke,
dhe ky pellg, deti.
Kur fëmija ishte fëmijë,
s’e dinte që ish fëmijë.
Për të gjithçka kish një shpirt,
e tërë shpirtrat një ishin.
Kur fëmija ishte fëmijë,
për asgjë s’mendonte.
Nuk kishte huqe.
Shpesh ulej këmbëkryq,
dhe papritmas ia kriste vrapit.
Kish një shtjellë mes flokësh,
e s’merrte poza.
Kur fëmija ishte fëmijë,
për kësi pyetjesh qe koha:
Përse unë jam unë, dhe përse nuk je ti?
Përse jam këtu, e përse s’jam aty?
Ku zë fill koha, e ku përfundon hapësira?
Jeta nën diell, mos ndofta veç një ëndërr është?
Mos është veç shfaqja e një bote përballë një bote,
ajo çka shoh, ndiej dhe nuhas?
A ekziston njëmend e keqja?
A janë njerëzit njëmend të ligj?
Si vallë unë, që jam unë,
nuk ekzistoja para se të lindja?
Dhe që një ditë, unë që jam unë,
s’do jem më ky që jam?
Kur fëmija ishte fëmijë,
nuk gëlltiste dot spinaqin, bizelet,
syltjashin,
lulelakrën e zier,
dhe tani ha gjithçka,
e jo veç pse ia lyp nevoja.
Kur fëmija ishte fëmijë,
një herë u zgjua në një shtrat të huaj,
tash kjo rëndom i ndodh,
shumë njerëz të bukur i dukeshin,
kurse tash veç në të rrallë në pastë fat,
e përfytyronte qartësisht parajsën,
e tash më së shumti vagëllt e parandjen,
nuk mundej të imagjinonte asgjë,
dhe sot i ngjethen mishtë nga ky i veti mendim.
Kur fëmija ishte fëmijë
luante me ngazëllim
e tani është krejt i përpirë nga lodra si asokohe
vetëm nëse lodra është punë e tij.
Kur fëmija ishte fëmijë,
për t’u ushqyer i mjaftonin bukë e mollë
kështu është edhe sot.
Kur fëmija ishte fëmijë,
rrushqet i binin në dorë,
ashtu siç vetëm rrushqet dinë të bien.
Kështu është edhe sot.
Arrat e freskëta i digjnin gjuhën,
kështu është edhe sot,
mbi çdo mal, ndiente nostalgji për një mal edhe më t’lartë,
dhe në çdo qytet ndiente nostalgji për një qytet edhe më t’madh.
Dhe kjo s’ka ndryshuar, edhe sot e kësaj dite.
Majë një peme
mblidhte qershi si i dalldisur,
kështu është edhe sot.
Druhej para çdo të huaji,
e vazhdon të druhet.
Priste dëborën e parë
e vazhdon ta presë.
Kur fëmija ishte fëmijë,
lëshonte drejt pemës një shkop si të ishte një heshtë
që ende vazhdon të dridhet.
Përktheu: Beti Njuma
Nga filmi “QIELLI MBI BERLIN” i WIM WENDERS (1987)
