“E dua këtë qytet! Asnjë shpirt i gjallë në rrugët e tij. Vetëm unë dhe “Highëay to hell” që mbajmë kontakt me telat e bardhë të mp3. Tirana e lagësht nga shiu i natës s’do t’ia dijë për asnjërën nga ne. Fle akoma në ditë-natën e gjatë të dimrit”
Këto fjali janë shkëputur nga libri i ri i Ada Çapit, “Morphina”(UETPRESS). Sipas Rudolf Markut “Romani ‘Morphina’ është një zbulim: zbulimi i një romanciereje të lindur që vjen para lexuesit me një roman të shkruar me një natyrshmëri dhe spontanitet të admirueshëm, me instinkt të paprekur, me rrjedhshmëri dhe humor. “Morphina” ka atë pajtueshmëri të kundërtash që përbën një vepër të mirë: ka humor edhe kur flet për gjërat më të zymta; ka poezi tek flet për banalitetin;ka dritë kur përshkruan errësirën; ka spontanitet të kontrolluar dhe është një roman i shkëlqyer pa marrë asnjë çmim…”
Dera e vjetër prej druri të kalbur, dikur ngjyrë vishnje dhe më e shkurtër se unë, për pak desh m’u përplas në gjoks. Pas saj, një plakë me zërin më me ndryshk se vetë menteshat, pështyn, s’e di mirë e trembur nga unë që iu shfaqa papritur apo nga pantallonat e mia të shkurtra që fikson me përbuzje.
Nga brenda arratiset një aromë kafeje turke të freskët e sapobluar. I mbush mushkëritë plot, ndiej nostalgjinë të më zgjojë një buzëqeshje që se fsheh dot, ul kokën që plakës t’i shpëtojë fytyra ime dhe shtoj ritmin.
Ada (Ardiana) Çapi ka lindur në maj 1972, është vërtet një farmaciste. Ajo ka studiuar, jetuar dhe punuar mes Shqipërise e Italisë deri më vitin 2010. Më pas, është kthyer dhe aktualisht, jeton me familjen dhe vazhdon të punojë si farmaciste në Tiranë.
Ky roman ështe vepra e saj e parë në shqip. Me të, ajo konkurroi në çmimin “Kadare”, ku arriti të renditej e treta.
Romani, thotë ajo, ka lindur në banakun e farmacisë, pasditeve me shi, ndërsa zbukuronte, ndërthurte, ekzagjeronte po nuk tradhtonte, historitë e rrugicave dhe njerëzve që u japin frymë. Kur e pyet Adën ç’është letërsia për të, përgjigjet: pyesni peshqit ç’është uji. Do t’ju shihnin të habitur!
Tirana është një qytet brumatriçe. Netëve, brumatriçja xhiron ngadalë me një zhurmë monotone si të jetë montuar nën krevat. Ashtu si përgjumësh përmbledh miellin dhe ujin, me indiferencë, me përtesë. E bindur se gjithçka që fluturon në ajër me mosbindje, herët a vonë, do të përfundojë në barkun e saj. Rezultati është një brumë amorf, ku çdo fakt apo person humb identitetin për t’u bërë, me hir a pahir, pjesë e këtij qyteti. Natyrisht, procesin e shoqëron një erë e rëndë e majasë së pafermentuar plotësisht, që ma dhurojnë neuronet e mia çdo herë që bëhem gati t’i dorëzohem një panineje të bardhë dhe të ngrohtë.
