Bujar Meholli
Aty kah ora gjashtë pa nji çerek, e kreva punën. Zakonisht nuk e kryjsha aso kohe, mirëpo at ditë nuk pata çka me ba ma. Dola. Ish e martë, e qielli krejt i kuqrremtë. Vargu i makinave, dhe koloriti i qytetit në at kohë, m’bajshin m’u ndie mirë. E dojsha shumë qytetin. U dynda për në apartamentin tim. Në gazetën ku punojsha, merresha me kulturën e qytetit – pra, me zhvillimet kulturore qi u bajshin. Nuk kisha edhe aq shumë përvojë, megjithatë kisha krijue nji rreth miqsh, ku bajshin pjesë artistë, shkrimtarë, piktorë, muzicientë, e njerëz tjerë që lidheshin me kulturën.
Ditët kalojshin, e m’u bajke se shpejt do t’i arrija majat e karrierës. Shumë energji pozitive e vetëbesim kisha. Në nji mëngjez; nji vajzë e shkurtër me trup, por shumë e ambël – me flokë kaçurrela ngjyrë kashte, erdh si praktikante në gazetë. Ami, ia thoshin emnin. Sapo kish përfundue studimet për gazetari. “Nja tri ose katër vjet ma e re se unë, duhet të jetë” – bluejsha nëpër mendje me ta parë. Talenti i saj ish i pamohueshëm, kta jo që e thosha unë, por si unë mendonte edhe hierarkia e gazetës. Pas nji kohe, e pranuen në punë me drejta t‘plota. T’u u pa çdo ditë, patëm rastin me njoft njani-tjetrin mirë, saqë nji ditë e pamë veten të përqafuem në nji mejhane të qytetit – të dashuruem fort‘. Edhe yjet na kishin zili. Ajo m’i tundte para fytyrës kaçurrelat, e unë menojsha që krejt botën e kisha në pëllëmbë të dorës. Në punë, mësojshim shumë prej njani-tjetrit. Kur pishim kafenë, shkojke koha aq shpejt si me hap e me mbyll nji derë. Ishte aq kandshëm ta dëgjojshe zanin e Amit, sikur nji simfoni të Bahut. Prej kolektivit u muerr vesh, që unë e Ami shkojshim me njani-tjetrin, e madje nuk ngurrojshin me na shpall si “çifti ma i mirë” në qytet. Për kta natyrisht, na vike mirë, të dyve. Ajo thjesht ma plotësojke jetën tem, e unë t’sajën. Por unë nuk dojsha me u martue, ashtu siç insistojke ajo. Jo! Konsiderojsha qi s’asht koha për nji hap të tillë, por nuk e përjashtojsha. Nga familja e saj – babai (i shtyrë në moshë) që ishte i vetmi mashkull, më kish parë nja dy herë.
M’u pat krijue përshtypja që i pata pëlqye. Ai zotnia që ish i përkushtuem me krejt zemrën te Zoti – e nxiste të bijën të martohet sa më parë, me mue. “Kshtu thotë Zoti, kshtu e kërkon feja” m‘tha nji mbramje Ami duke buzëqeshë, e unë t’u e ndi veten tejet të lodhun mezi arrita m’ia kthye buzëqeshjen edhe m’ia jep nji premtim qi së shpejti ka me ndodhë ajo punë, por pa u nguet. U gëzue shumë, e më puthi në të dyja faqet e u largue për shpi. Unë u ktheva në apartamentin tim, të pushtuar nga rrobat e gjanat tjera që rrallë herë i rendisja. Shihsha nga dritarja hanën atje naltë, e gumëzhitjen e qytetit këtu poshtë. Ami, s’donte me ardh në shpinë time e leje ma me flejt me mue, pa u martue. Unë e lutsha, e përgjërojsha – e pothuajse isha gati me e bind, sikur mos të ish ai babai i saj që veç me një shikim të vranët ia fuste Amit, frikën në palcë. Edhe nana e saj (të cilën s’e kisha parë ende) i bindej të shoqit. Më kish fol Ami për të, mjaft. Ishin të ngjashme në shumë gjana, pohonte ajo dhe unë e miratojsha. Masditen e nji të diele, qielli ish i mbushun me qindra pëllumba e unë ecsha përgjatë bulevardit, t’u e thith ajrin e kulluar; nji grup vashash mes të cilave edhe Ami, pijshin kafe në njanën nga kafenetë e qytetit.
M’u zdrit fytyra. Ajo nuk m’shihte. Vendosa m’u ulë te kafeneja përballë, prej nga i shihsha vashat dhe gjithçka tjetër përreth. Fytyra e Amit, qeshte natyrshëm mes bisedës me vashat tjera. Ndejta aty, derisa u çuen, e me t’u ndarë Ami nga to, i dola përpara. U mundova me ba, kinse rastësisht e pashë. S’di s’i me përshkrue reagimin e saj kur më pa. Kish një fytyrë pa ngjyrë, dhe po rregullonte çantën e saj të varur në krahun të djathë. U ndiva pak në siklet, megjithatë i buzëqesha me nji shprehje fytyre, si t’i thosha “Je shumë e bukur”. E përqafova lehtas dhe e luta të dalim ndokund. “S’mundem sot” më tha, pse i duhej të shkonte në shpi për disa punë, që i duhej patjetër t’i kryente. E bani nji shprehje keqardhjeje në fytyrë. Nuk u zbrapsa. M’u desh, t’i vë në pah aftësitë e mia bindëse, dhe kështu pas njifarë kohe e pamë veten në nji atmosferë të ngrohtë – me muzikë klasike. Unë e dojsha shumë klasiken, ajo jo. Unë njifsha nji mori artistash të mdhajë, muzikën e së cilëve e kisha të pranishme gjatë kohës së lirë; asaj s’i interesojke fare. Nuk dëgjonte shpesh muzikë; edhe kur dëgjonte – dëgjonte at lloj muzike, qi unë s’mund ta duroja asessi…
Më tha se s’do rrinte shumë. Unë nuk e kundërshtova, veçse vrejta njifar ftohtësie tek fytyra e saj. A thue pse? – thashë me vete. Nuk fola kurrgja për kit punë. As ajo. Edhe bisedën e bamë, disi ma zyrtare jo si herave tjera. M’kërkoi leje dhe u largua pas pak. Unë ndejta nji kohë të gjatë, nën aromën e kafesë italiane dhe nën tingujt e „Pranverës“ së Vivaldit. Nga dritarja e dizajnuar simbas stilit rokoko – arrita ta shoh teksa largohej. Nuk dola me përcjellë dhe për këtë nuk kam ndonji shpjegim. Thjeshtë nuk dola. E, ajo ecte aq bukur e lehtë, saqë ma zgjonte dëshirën e madhe për ta bërë timen. Mori një taksi. Iku. Të nesërmen, apo ma mirë me thanë ditët në vijim – në punë, shkëmbenim aty-këtu ndonji “Jo”,”Po”,”Në rregull”, apo “Ky titull do t’i shkonte ma shumë këtij lajmi”. Kaq.
Këtë raportin tonë, nuk e di sa e vrejshin kolegët tjerë, por asnjani nga ta nuk tha gja. Puna vazhdonte ashtu. Masnej, ndodhi ajo që s’dojsha me ndodh kurrë. Më mori në telefon, një të dielë, dhe më tha qi mos ta vazhdojmë lidhjen ma. Unë i thashë që dojsha m’u martue me to së shpejti, se s’dojsha me humb në asnji mënyrë, por ajo e përmbylli bisedën me; “Jemi kolegë dhe asgjë ma shumë. Mos e kalo këtë kufi, ma!” Nuk arrita me pyet „Pse“, e t’u mos kuptu gja, për herë të parë e shava dhe mallkova. Ah! Ai babai i saj! Te ai m’rrinte mendja vazhdimisht. E dojsha Amin, me krejt zemrën. S’i nuk kuptohej vallë, kjo gja? S’disha çka me ba, qi m’u kuptue nga ajo dhe nga babai i saj i pështirë…
Dita prej ditës nuk dallonte gja. Unë vazhdojsha me jetue ashtu krejt i vetëm, i zhytun në lexim, dëgjim të muzikës, fotografim të gjanave interesante, kryesisht ndrrimet e qiellit. Ami nuk erdh ma në punë… U banën afro katër muaj pa e parë…
Tashmë, ish kuptue se unë e ajo s’kishim gja mes veti ma, por kolegët nuk dojshin me ma ba ndonji pyetje rreth kësaj pune. Unë i falënderojsha më vete. Mora vesh nga njana kolege se Ami ish martue, dhe duhet me pranue se në shumë grimca zemra m’u coptue. Por, nuk refuzova me jetue, siç bajnë disa njerëz! Për mue çdo ditë ishte e kandshme, e gjumit ia nxirrja shpirtin. Isha i shkrirë në rutinën time, e jeta – thojsha çdoherë se ishte e bukur. Të shëmtueme e bajshin njerëzit. Nuk e kuptojsha, pse Ami e la punën? Vallë bashkëshorti i saj nuk e linte me vazhdue? Sidoqoftë, kjo per mue nuk kish kurrfarë rëndsije… Veçse m’kallte dëshira me e pa Amin… edhe nji herë! N’vello! Ah!
Si qe e mundur me rrjedh punët kshtu, e nji mashkull tjetër, qi simbas meje nuk e donte Amin sa unë – me ma marrë? Ma nuk e muerr kurrkush për goje në punë, Amin, as kurrgja që lidhej me to. Edhe mue, m’dulën shumë angazhime e s’më binte ndërmend për to – veçse në ndonji mbramje kur shihja hanën, e m’ngjante me fytyrën e saj. Ngjarjet e kulturës, për t’cilat unë duhej të shkruaja në gazetë, herë merrshin hov e herë rralloheshin duke ndikue kështu në punën time. Isha stabilizue. E ndijsha veten shumë mirë. Mbramjeve dilsha buzë liqenit, thithsha ajër t‘kulluem…
Në punë kalojsha për mrekulli; bahesha shpesh pjesë e ndejave intelektuale, e lexojsha. Më fascionojke “Mali magjik” i Tomas Manit, të cilin isha t’u e lexue…
Qemë afër Vitit të Ri, dhe ngjyrat e gjalla të qytetit ma kënaqshin shpirtin. Bajsha qindra fotografi, e shijoja atmosferën në maksimum – kur fresku mbrëmjesor përzihej me parfumin e kandshëm të ndonji zonje të randë… m’i ngacmonte flegrat e hundës.
Drejtori jonë, njeri me trup mesatar, me mjekër si të Stefan Mallarmes e shikim serioz, m’i rrahi supet nji ditë, e ma dha nji dhuratë – qi siç thoshte m’u kish nda mue për shkak të festës, por edhe për shkak të përkushtimit tim në repartin e Kulturës, kohëve të fundit. E falënderova nga zemra. Dhurata dukej e bukur sa e shihje, e ta zgjonte kureshtjen me hap, me e pa çka ka mbrenda. Kishte formën e librit. Nuk e hapa. E lashë këtë punë me ba në apartament, megjithëse isha shumë kureshtar…
Atë të martë, mora ashensorin dhe u shtriva nji kohë të gjatë në poltronin e thellë. Dhurata qe fantastike; përmbante nji tufë poezish nga William Butler Yeats, që s‘e kisha pasë ma herët. U gëzova, sepse e adhuroja poezinë. Drejtori s’kish ditë me m’ba dhuratë ma të mirë! E futa në raft dhe hapa dritaren që binte mbi sheshin që gëlonte nga njerëzit. M‘ tërhoqi pamja. Mora pallton dhe dola, mbasi nuk ndjehesha i lodhun.
Në mesin e asaj zhurme sheshi, dhe atyne qeshjeve histerike, papritmas, m’u shfaq përpara nji kapelë mbi ca flokë ngjyrë kashte që e rrethojshin nji fytyrë të bardhë si qumështi. Ishte fytyra e Amit. Po, po, ajo ishte! Për nji çast u pamë ngultas, pastaj unë e largova shikimin për ta vendosur tek nji burrë i gjatë me pamje gati-gati të frikshme. Zot! Ç’mustaqe! Ai mbante Amin për krahu teksa shijojnin mbramjen e bukur. Ajo s’kish ndryshue fare. Dukej shumë bukur.
Madhështore! Nuk reagoi fare kur më pa, sikur mos t’më kish njoft kurrë, e koka m’u ba nostalgjike. Vazhdova ecjen pa i parë ma, mirëpo pak para se t’hyja në mejhanen ku planifikoja ta gjerbja nji uiski – dëgjova nji „Hej ti, ngordhalaq!“ dhe u ndala. Ktheva kokën. Ishte bashkëshorti i saj, qi më afrohej… S’desha t’i përgjigjem, paçka se m’ofendoi. E pashë Amin që kish mbet pak ma poshtë dhe me nji fytyrë të tendosun shihte nga ne. Me t’u afruar tek unë ai tip, arrita t‘ia vërej sytë e egër dhe mustaqet e ashpra. As ai nuk foli ma, veçse më goditi me aq forcë sa kish duke më shtrirë për tokë. Nuk disha ku jam, veçse i dëgjoja zbehtë disa bërtima përreth meje. U dashtën disa minuta derisa u ngrita prapë, megjithëse kambët ende më dridheshin. Tanë jetën isha shque për personalitetin e qetë, bile kjo gja m’kish karakterizue përgjatë gjithë jetës! Duke mos i ba dame askujt për asnji çmim, kisha bindjen që m’donte Zoti. Kshtu ma hante mendja mue; duke u sill mirë me njerëz, duke ba gjana t’mira menojsha m’don Zoti, se ai s’ka fe as komb. Ai i don krejt njerzit e tij, se vetë i ka krijue, rrjedhimisht i don gjithë njësoj, e kush mendon me nda Zotin për vete është i krisur!
S’ma bajke zemra, as nji mizë me e shkelë. Por, këtu, në këtë gjendje që papritmas u ndodha m’hypi gjaku dhe me ta zhvesh pallton iu vërsula tjetrit duke tentue me e goditë në çfarëdo mënyre që të mundja. Ai u mbrojke. Ish ma i gjatë se unë, kjo e favorizonte. Harrova për ekzistencën e Amit. Fytyra e tij, ma shpifke. Iu dashke nji msim i mirë, të cilin me çdo kusht dojsha m’ia jep. Disa ovacione, m’jepën aq zemër – saqë arrita me ia dhanë nji grusht t’mirë në faqen e majtë gjithë qime. Por, sikur e humba pak përqendrimin dhe më erdhi goditja e dytë prej tij, jo ma e lehtë se e para. U shtriva prapë në tokë. Kësaj here, ai, vazhdonte me m’goditë edhe me shkelma derisa nuk u dëgjue „Ndalo!“ nga nji za i lartë dhe kumbues. Menojsha më vete, qi s’kisha me mujt m’u çue ma në kambë. Zhurma e krijueme nga disa zana rritej, (siç rriteshin goditjet kundrejt meje ) derisa arriti kulminacionin kur u dëgjue nji e shtënë e ashpër, që e pasoi edhe nji tjetër, e masnej u ndal gjithçka. U stepa dhe nuk disha çka u ba me mue, por megjithatë gjallë isha. Uji i ftohtë, me të cilin ma spërkatën fytyrën, më kthjelli sadopak.
Tash, zhurma ish shue e nëpër shesh mbretëronte nji qetësi varri. Dy njerëz më ndihmuen për t’u çue në kambë – kur e pashë Amin atje tej që ish përhumbur në mendime, e duartë i dridheshin fortë. Ajo nuk më vuri re mue. Kishte hallin e vetë. Nji kufomë rrinte para meje, e rrethueme nga disa shirita dhe nji revole përbri saj. Ishte kufoma e bashkëshortit të saj. „Paska dashtë me më vra“ thashë më vete. Nji policë trupmadh i urdhëronte ata pak qytetarë qi kishin mbetë aty, të shpërndaheshin. Duke e ndëgjue erdha në përfundimin se zani i atij polici, ishte po ai za qi ndëgjova pak kohë ma parë, duke bërtit “Ndalo!”.
Edhe pse m’dhimshin kockat, në duert e atyne dy njerëzve e ndijsha veten ma mirë, e ma t’sigurtë… Hana ish e plotë si medalje e sapodhuruar…
Autori Bujar Meholli eshte Student i letersisë shqipe, Prishtinë.
Prishtinë, (2017 – 2018)
