Dritëro Agolli
Kënga e parë
1.
Im atë e donte tokën shumë,
Siç donte nënë e grua ,
Për tokën gdhinte net pa gjumë
Nën shpat , nën breg , nën krua.
Kur plis më plis e hidhte hapin ,
I kishte hapi hije
Dhe zogjtë e malit udhë i hapnin
Me psallme perëndie ;
Kur grushtin mbushte plot me farë,
Mahnitej kush e shihte ,
Ndaj era ndalte frymën në arë ,
Që frymën mos ia ngiste;
Me këmbët si mbi katër kleçka
E priste dhe hardhucka ,
Përgjonte lart në shelg rabecka
Dhe pellgu frynte flluska ;
Me sqep lejleku bënte harqe
Rreth rruzullit të diellit
Dhe ndillte udhë e ftonte paqe
Nën kaltërsinë e qiellit .
Ah , ati im mbi plisat ecte
Mes arës së lëruar
Dhe tokës farë e shpirt i jepte
Me shpirtin e bekuar .
Kur afër mollës zbrente qetë
Të hante bukë e gjizë,
Nuk fëshfërinte gjeth e fletë
S’lëvizte bar e drizë;
Kur hipte kalin dhe nxitonte
Pas lumit nëpër plepa ,
Heronjtë e vjetër të kujtonte
Me harqe dhe shigjeta ;
Kapelën mbajtur pak mënjanë,
Çibukun para gojês ,
Kopsitur bukur xhamadanë
Si princat e Savojës ;
Kur pranë e shihje hipur kalit
Me këmbët në yzengjitë,
Të dukej sikur zbriste malit
Një shenjt nga perënditë,
Një shenjt dërguar nga shenjtorët
Që botën ta ringjallte ,
Të sillte paqen ndër oborrët
Pa derte dhe mëkate ;
Kur rrinte shtruar ndër kuvende
I nxirrte fjalët rrallë,
Atij që kishte tym në mendje
Ia zbrazte drejt në ballë.
Dhe mund të bënte si kalorës
Duel përtej një mali
Me hu në krah a thikën dorës ,
Kur shenjë i jepte djalli .
Por veç duel përmbi duelet
Për tokën mund të bënte
Për tokën shkulte dhe zabelet
Dhe ndofta zotin nëmte .
E nëmte zotin se dhe zoti
Nga toka kishte dalë ,
U rrit në tokë e bar kulloti
Siç bën çdo gjë e gjallë;
U rrit mes tokës me njerinë,
Njeriu i vuri emër ,
E bëri zot , i dha lavdinë
Dhe zoti mori zemër .
Ndaj tokën kishte zot im atë
Në vapë e shi e mjegull.
Pasardhësve me ditë e natë
U donte djersë e rregull .
