Ludvig Van Beethoveni u nda nga shoqëria prej shurdhërisë së tij, krenarisë, marrëdhënieve të vështira me gratë, të afërmit, klientët, muzikantët jo të përsosur. Ai ishte i izoluar, ashtu si janë të gjitha mendjet origjinale, nga nevoja për t’u zhvilluar absolutisht në mënyrën e Tij.
Izolimi u bë tragjik, kundër vullnetit të tij, prej shurdhimit dhe krenarisë së tij sociale. Në të njëjtën kohë, ai ishte një nga virtuozët e famshëm të Evropës, trashëgimtar i Mozartit dhe nxënës i Haydnit, si dhe i preferuari i krerëve muzikorë të Vjenës.
Izolimi i tij ishte një tragjedi e pavullnetshme personale, siç ishte domosdoshmërisht një fakt social. Ai nuk iu dorëzua, dhe vetëm me guxim të madh mësoi që t’i jepet kësaj situate. Nëse ishte i vetmuar, ishte pjesë e një tradite të madhe.
Ashtu si u ndikua nga paraardhësit e tij, po kështu u bë burimi i talenteve kryesore muzikor që erdhën pas tij. /bota.al
