Luan Rama
Sot është 12 nëntor,
dhe në qiellin gri nuk di pse m’u shfaq një varg i Aragonit,
fjalë të sjella nga dorë perëndie,
“Nuk ka dashuri të lumtur” …
Po e dashur,
mbi qepallat e mia ishte shkruar, në qiell,
“Nuk ka dashuri të lumtur”,
pasi ajo është gjithnjë e dhimbur,
si dielli që të godet dhe të bën të verbër
dhe buzët e thara t’i lë nga etja,
këmbët e përgjakura nga ecja e gjatë
për të hyrë në banesën e fundit të shpirtit,
atje ku humbet kujtesa
dhe ku përqafimi ynë ngujohet në cepin e botës
si në një palimpsest shkruar nga dorë murgu.
Po, «nuk ka dashuri të lumtur»,
sepse gjumi ynë është gjithnjë i shprishur
dhe puthja e syve djeg,
në ankthin e vetmisë dhe të pritjes,
në tik-takun e mungesës që zgjat,
në zhgjandrën që s’ka fund
dhe në frikën e humbjes që përgjon në një velur të zi,
në lotin që mbetet në qerpik
që të shoh refleksin e syve e mi,
“Nuk ka dashuri të lumtur”,
pasi ne vuajmë robërinë e njëri-tjetrit
robër të lumtur dhe të lumtur-robër
në jerm, në kohën që s’mbaron,
si mbi çarçafët tanë të kuq,
mbetur pa frymë në syrin që na shndrrit,
dergjur ashtu në dhembjet e njëri-tjetrit,
mbetur pezull mbi kozmos, në çdo stinë e moshë.
“Nuk ka dashuri të lumtur”
kur vazhdon të dashurosh dhe në gjumë,
pasi Iseult e Tristan, Heloïse e Abelard, Fornarina dhe Raffaello,
Hanska e Balzak, Juliette e Hugo apo Elsa e Aragon,
mijra dashnorë të tjerë zgjuar janë ende
në përrallën e ëmbël dhe të dhembshme të dashurisë…
(Në metronë parisiane, 12 nëntor 2013)
