Flutura Açka
Për baballarët që i harrojmë… nga dashuria akute për nënat
Një eko, edhe, për babain e Erjeta Sokolit dhe të Irena Selit
Zotëria në foto quhet Agim G. dhe sot mbush shtatëdhjetë vjet. Si mijëra prindër të tjerë shqiptarë, edhe ai, dashurinë e prekshme për vajzën e tij, e cila tashmë jeton në Itali, e ka virtuale; si shumë etër të tjerë shqiptarë, që dikur zinin radhë të blinin një stilolaps me rezervë në kinkalerinë e lagjes, ka qenë i detyruar të mësojë teknologjinë e lartë të komunikimit, vetëm e vetëm që ta ketë të lehtë t’ia dëgjojë zërin të tijve sa herë ka nevojë për ta. Për të bijën që jeton larg, ai është babai, dhe si të gjithë burrat shqiptarë me përkorje, dhe që e dinë se prapa gjithë mundimeve të familjes, qëndron e para gruaja, ia lë gjithmonë së shoqes radhën e parë të merakut ndaj vajzës. Siç bën edhe im atë, i cili, edhe kur e thërras në telefonin e tij personal, ia përcjell sime mëje celularin. Si të dijë, dhe të pranojë me bindje, se atë fill prind-fëmijë të fortë si të nënave, ata nuk munden ta bëjnë dot kurrë. Ata, baballarët, rrinë një hap më pas dhe nuk epen me lot para mallit, edhe pse ai i djeg njëlloj, pa na e rrëfyer kurrë. E kam takuar këtë baba vite të shkuara, në rrethana që fati nuk i sjell dhe aq rastësisht, dhe qysh nga ajo kohë, është një baba i imi i dytë, me të njëjtën peshë dhe kujdes, me të njëjtën qetësi dhe ndjeshmëri.
Dhe një lidhje të tillë e shumfishuar vetëm nga dashuria njerëzore, e kam edhe me babain e Erjeta Sokolit, bashkëmoshataren time që u gjend e vdekur vite më parë në rrethinat e Tiranës. Tek i shihte në rrugë këto ditë, posterat me foton time të vëna nga revista “Elegancë„, për të cilën dhashë një intervistë kohët e fundit, më shkroi se e kishte marrë malli. Unë i takoj shpesh prindërit e Erjeta Sokolit, qyshkur më lidhën me ta kërkimet e mia për romanin tim “Kukullat nuk kanë Atdhe„, ku në njëfarë mënyre, kam edhe Erjetën, dhe gratë me fatin si të Erjetës, e që nuk kanë qenë pak viteve të fundit. Por për shkak të udhëtimeve të mia, kemi disa kohë pa u parë, ndaj i shkrova babait të përmalluar, se sapo të kthehem do të shiheshim. “Unë u çmalla, bijë, të putha te xhami i reklamës„. Edhe pse isha larg, nuk munda dot të pëballoja dënesën që më dha mesazhi i një Babai. Ne të gjithë mund ta kuptojmë se çfarë ndodh me shpirtin e nënës së Erjeta Sokolit, e cila nuk ka lënë derë pa trokitur për drejtësi, e di edhe unë nga afër nga njohja me të, por di edhe se çfarë ndodh në shpirtin e këtij babai, i cili ka vite që pret nga kjo shoqëri vetëm një “të mirë„: Të dijë kush ia ka vrarë të bijën! Ata që e dinë se kush ia ka vrarë të bijën, heshtën përgjithmonë dhe e mbyllën dosjen. Ajo ishte veç një grua (Si mund të prishim koalicionin politik veç për një grua të vrarë dhe ta fusim qeverinë në skandale!). As pas apeleve për ta rihapur dosjen, dera e ftohtë e së vërtetë rri e mbyllur. Po a do të munden dorëzanët e heshtjes, para mallit të këtij burri, të jenë ndonjëherë të qetë? Duke e përjetuar këtë dhimbje, i jam fshehur edhe dhimbjes sime, sepse e di se një sms prej një babai të vrarë si ai, është po aq e papërballueshme sa morti. Por, sa herë marr sms prej tij, më kujtohet edhe një udhëtim që kam bërë në veri dikur nga fillimi i viteve 2000 me babain e Irena Selit, i cili ngau makinën për një grup të huajsh që shoqërova atë kohë. Heshtja e tij gjatë ndalesave të udhëtimit, buzëqeshja e kursyer, kthimi në Tiranë dhe takimi me të bijën, Irenën, më derdhin gjithmonë ankth kur e kujtoj. Nuk e di nëse ai baba rron, por e di që, edhe nëse rron, ai është një pikëllim që ecën.
I lexoni këta radhë, miqtë e mi, edhe si një apel për shoqërinë, një apel që vjen nga etërit për bijat e humbura, për të cilat i ka marrë shumë malli, dhe që kërkojnë drejtësi, duke u përplasur te muri i fortë e vetes, që u përcjell veç heshtje.
Por këto radhë edhe pse i nisa për një gëzim, gëzimin e një babai që prej të bijën nga përtejdeti t’i vijë dhe të festojë me të, morën një tis trishtimi, atë të dashurisë së bijës për babain. Edhe unë e uroj nga larg si bijë, të cilën ai e ka patur përherë aty, edhe pse shpeshherë larg. Siç edhe babai im. Kur një gazetare e pyeti njëherë tim atë, i cili kishte ardhur nga Italia enkas për një nga ditëlindjet e mia, se çfarë më kishte sjellë për dhuratë, ai u përgjigj thjesht dhe aq befasisht, sa e tronditi gazetaren: “I kam sjellë Babain!“ Nga ai çast, e kam parë tim atë si totemin, ku heshtja kumbon me një tingëllim të patjetërsueshëm. Ngaqë gjithmonë flasim, përmendim dhe urojmë fort nënat, duke nënkuptuar në këto mesazhe dashurie edhe baballarët, u ndala sot në respekt të këtyre burrave të fisëm, t’i bëj eko qenies së urtë, të heshtur, që ka varrosur në ashtin e tij një tjetër lloj dashurie për fëmijën, atë që flet pa fjalë, por me një drithërimë të brendshme dhe me temperature po aq të lartë ndjeshmerie. Na mjafton vetem t’ua hapim zemrat!
