Jeta po më shkon, me të dhe fuqia,
Bashkë me gëzimet, miqtë që doja,
Po më ikën madje dhe krenaria,
Se paskam qën’ i mençur, siç besoja.
Të Vërtetën kur pashë dhe e njoha,
Besova se për mua do t’qe mike,
Veçse kur deri në fund e dëgjova,
Menjëherë do të më neveritej.
E Vërteta një është përgjithmonë,
Por kur këtej nga ne ajo kalon,
Nuk e njohim, themi, s’e kemi parë.
Zoti kërkon përgjigje kur na flet,
E vetmja e mirë që bëra vetë,
Është se ndonjëher’ edhe kam qarë.
© shqipëroi Maksim Rakipaj
