Luan Rama
Përsëri erdha në brigjet e diellta të Egjeut
dhe përsëri këpucë të braktisura, të dergjura
që më së fundi kanë dhënë shpirt në një mort të madh…
Ku janë fëmijët që i kanë mbathur ?
Ku janë zotërit e tyre, nënat dhe etërit me sy meiti ?
Gojët e tyre të shqyera nuk dinë të tregojnë,
Veç etjen dhe urinë,
mijra milje kanë shkelur mbi det
nën dritën e hënës së vrarë dhe të një dielli të verbuar,
ashtu, në një marsh të çuditshëm funebër
për të kërkuar brigjet e Shpresës së Madhe,
këpucë të vogla, këpucë të mëdha prej lëkure
më tragjikë se vetë Titanikuqë humbi në humnerat e oqeanit,
të tjera këpucë « vallëzojnë » ende mbi dallgë
në njê dans makabër,
ku e majta kërkon të djathtën,
ku të dyja bashkë kërkojnë zotin e tyre për ti mbathur sërrish
dhe për të marrë rrugën drejt brigjeve të dashurisë.
Tek sheh këto këpucë të grira nga kripa e të flakura në zi
ndjen se një vdekje e dytë ndodh brenda teje
një mort që të kap në grykë dhe të lë pa frymë,
si një Mozart që shkruan « Meshën në Si » dhe vdes përsëri,
si një Van Gogh që vetvritet nga braktisja dhe vetmia
apo Maria Callas të cilës i këputen kordat nga një trisht i përjetshëm,
Pavaroti s’ka më zë para kësaj varreze gjigande,
Chopin do të luante sonatën më të dhimbshme të botës,
të gjithë të vdekur dy herë nga këto këpucë e sandale
që kërkojnë zotërit e tyre dhe dashurinë humane,
Jessy Norman nuk e çon deri në fund « Ave Maria »-n e Schubert,
gjithçka mbaron me një « hallelujah »,
thua se Leonard Cohen është ngritur nga varri për ta kënduar përsëri,
kështu vdes dhe unë, oh ç’zi e madhe,
këtu në brigjet e Egjeut,
më duhet të marr detin në këmbë dhe të bëhem gida e tyre
për t’i çuar ndoshta një ditë, ndoshta një ag,
në brigjet e Shpresës së Mirë,
këpucët kërkojnë zotërit e tyre të humbur…
