Nga Luan Rama
Ti ngjit shkallë,
shkallare qielli
mbi tastiera të zeza veluri,
sonatë vjeshte në një suitë pafund,
piano dhe flaut përqafuar bashkë në trisht,
ti ecën, më sheh,
dhe me sy të zbrazët papritmas pyet:
– Kush je ti?…
duke harruar të gjitha puthjet, endjet, përhumbjet,
detet që përplaseshin gjithë shkumë në sytë tanë
dhe ne që loznim me hyjnitë…
– Kush je ti? Përse këta sy të lagësht në të ftohtë.
– Thuamë, nga duhet të shkoj?
Nga shkohet për në shtëpinë time,
në oborrin e shegëve pa shegë
me portën hapur dhe çatinë e rënë?…
Tastierat tingëllojnë Hendel,
vetëm këta tinguj të kujtojnë se je ti,
se je ende gjallë,
pasi ti merr frymë përmes një flauti të thyer,
ti ende i përket flladit të botës,
e pastaj, papritur ti më kthehesh përsëri
si në një skenë antike, në gjysmë dritë,
dhe me sytë e zbrazët më thua sërrish:
– Kush je ti, ç’bën këtu, ç’pret?
Pyet dhe harron prekjen e gishtërinjve të mi të djegur,
duart e mi një shekull mbi flokët dhe sytë e tu,
dhe buzët e tharë nga duhitë e erës,
plagë shkretëtire, por ti vazhdon të hedhësh hapa,
me rrobën tënde të habisë.
– Jam unë, – të them.
Ti më afrohesh me dyshim,
më merr erë dhe e njeh aromën e gjinjve të mi,
atëherë sytë e tu flakërojnë papritur dhe pëshpërit:
– Ah ti, e ëmbla ime!
Eja, le ti ngjisim bashkë këto shkallë në qiell!
