Nga Edvin Kukunja
U deshëm
Nga caku në cak i të panjohurës
Derisa rishtazi u pamë në sy
E në atë shkëlqim u njohëm
E brenda njohjes u humbëm
E njëri-tjetrit i dhuruam
Një pritje të pafundme
Nga ato që mbajnë era stacionesh
Erë kafeje dhe duhani
Fletësh e bojë librash
Nga ata me fletët e zverdhura
Me shënime e cepa të përthyer
Plot me ëndrra e malle njerëzie
U deshëm
Nga caku në cak i të panjohurës
Dhe kaq madje ishte një mrekulli
