Këngë dashurie për kandrrat

Nga Ervin Hatibi

Gjithë ç‘kam parë, gjithë ç‘kam ngrënë-karma

Gjithë ç‘dëgjova, gjithë ç‘preka

E ardhmja është nesër apo thjesht’ e djeshmja

Me këmbët

Shtrënguar në këpucët e mija?

Karma

Unë vetë të mëkova

Dhe gjithë ç‘di për mua vetë t’i mësova

Pa më marrë shumë leje ti tani po përdor

Për direkë, krahët e mi të lirë

Qepallat e mija për vela ke qepur

Pa ma varur lundron për ku je nisur

Ku shkon, fjala vjen, një pëllumb që ikën

Përveçse për t’u bërë çift me një tjetër

A ke nga fillon vallë i ri, shteg

Përveçse në një nyje të rrugës së vjetër?

Të shtegtosh. Të ikësh. Po ku të shkosh?

Po zgjate këmbën, të jepet veç tokë

Pa ujë të ëmbël justifikimesh

Kjo

Është toka për ecje

Toka e njerëzve

Toka e mundësive ku nuk u iket dot përgjegjësive

Karma

Ajo që ke lexuar ti je ajo që ke ngrënë ajo që ke nënë.

* * *

o hënë mos ma humb gjakun

klithte

njëri tek vdiste në këmbët e tjetrit

që vazhdonte ta vriste-mbytur në gjak e hëna

sipër e plotë s’humbiste

mes resh mbi shtegun shkretan

o Zot vetmia sa e rëndë me vrasës përmbi. . . e hënë aty

dy. . . tri. . . pesëmbëdhjetë hëna numëroje si kopsa

në pllakat e gjalla të gjakut të tij

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

e njëjta hënë (vite më pas)

(një hënë që hyn në dhoma gjumi)

-ç’ke që qesh i thotë gruaja burrit

(shpinëz shtrirë mbi shtrat)

-ç’ke që qesh?

burrit më s’iu ndenj, s’u mbajt

-e di si është puna? (merr frymë thellë

gati sa nuk thith dhe hënën në zgafellë)

-e di sesi? mësoje pra:

kaq vite më parë isha unë

ai që vrava filanin një natë

e vrava; mos më pyet pse/si. e vrava

e tek i bija, hënës i bërtiste mos ma humb gjakun

dëgjon? hënës i fliste mos ma humb gjakun

(gruaja dëgjonte e bardhë)

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

nuk dihet sesi, por gruaja e burrit

ose foli me gratë ose me burrat…

e rëndësishme: fjala me hënë mori dhenë

dhe burrin e zunë e vranë

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

kur gjyshi ma trgonte këtë gojëdhanë

në fund më thoshte (unë skuqesha)

– grave tregoju ç’ke brez e poshtë po kurrë

ç’ke brezi e sipër

brezi kështu ishte pra thelbi kufitar i burrit; brezi

që shtrëngon pas shpirtit koburet dhe poturet

problemi është se gjyshi neglizhonte në një farë mënyre

rolin drejtues të hënës, peshën e hënës në këtë histori

si edhe në gjithë historitë tona me vrasje edhe gra

(me eros e thanas si i thonë)

se është një hënë mbi ne, mbi njerëz që ecin, një hënë

torturuese si

makina e së vërtetës

është një hënë si llampë morgu përmbi

e poshtë që shtiresh i vdekur ti

poshtë ti tek shtiresh mish

është hënë-fanepsje e një gjiri nxjerrë nga rrobat gabimisht

për një fëmijë-femër që qenka rritur

që tashti pi cigare e jo qumësht njeriu-ky je ti

dhe hëna ai fakti i bezdisshëm që çdo nënë

në gjak

ka brenda rrobash gjirin si shantazh

por njëherësh edhe gjyshit i bie të ketë

të drejtë:

në i rrëfen gruas ç’ke sipër brezi-janë të njëjtët gjinj:
ajo të hedh e rend të gjejë ndonjë
që ia del të mbajë më gjatë të errët
fshehur
në një këmishë burri me kuadrata
gjysmëhënat e njëjta të anës tjetër

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *