Julio Cortazar
Atdheu në pëllëmbën e dorës tënde,
Sa ia kam bredhur lumenjtë e kam humbur dunave
Në kërkin të burimit të mërkurit që skuq më shumë
Që me gongun e tij antik thërret,
Atje mbi hënën e buzëve të tua, buzëqeshja jote në zgjim.
Peleponez prej fildishi dhe bronxi
Harta e vogël e dorës tënde,
Një pellg për këto buzë që kërkojnë
Çdo vijë.
Ndjej erën e rërës, ia dëgjoj çakejtë,
Ka spiranca dhe zjarre në dorën tënde,
Ka kurthe, klube
mesnate të vetmuar me pianistë të lodhur
Dhe ti, ti vetë, i afrohesh zërit tënd që gris
Errësirën
Një rrjedhë e vagullt qumështi dhe vanilje.
Gjithçka lind nga dora jote,fusha me shafran dhe rum i vjetëruar,
E pastaj lëviz tutje, ngjitet, mashtron, bën stuhi,
Kërthizë e roztë, buzë të mbledhura, ndjenja,
Papritmas është Serxho me kitarën e tij, është ajo vajza e plagosur në verë
Që na dha lule në një qoshe rruge me një “po duhet” të ftohtë.
Do të t’them për këtë udhëtim, ty, gjysëm zgjuar,
Do ta ngre hartën e detrave, tinëzisht,
Do të t’tregoj në mjegullën që të gugat në grykë
Për lojërat e fatit që na çuan nëpër dhomat e pasme
Tek marinarë të dehur, tek vajza kalimtare,
Që formojnë alfabetin e kësaj gjuhe, gjesti
Me të cilin ti dorëzohesh, duke u lakuar, duke pëshpëritur një wordpress ujëvarë midis
Kullash prej këmbanash.
Atje, ku unë më në fund pi.
Mos më ler vetëm para teje,
Mos më përze drejt natës së zhveshur,
Drejt hënës-brisk të kryqëzimeve,
Drejt qënies asgjë tjetër veçse këto buzë që të pijnë ty.
Unë dua të t’përqasem prej vetes tënde
Me atë lëvizje që trupi yt çliron,
Që shpaloset në erë si një pëlhurë e zezë.
Unë dua të t’mbërrij prej vetes tënde,
Të t’shoh me sytë e tu,
Të t’puth me atë gojë që më puth mua.
S’mund të jetë e vërtetë që jemi dy, s’mund të jetë e vërtetë
Që jemi
Dy.
Përktheu :Mirela Kapaj (Nga faqja:Mbi Libra nga Agim Baçi, Beti Njuma dhe Blendi Salaj)
