Zef Zorba
Dimër, 1946
Kur mbetesha vetëm me ty,
o zemra ime,
netësh të mbarsura me stuhi,
mërgime kujtesash në atë dhomën e gjatë,
pa dritë.
Anë-mbanë ndërtesa golle se ç’kumbonte
sajimesh
që një mbas një
ndeheshim palë e palë
mbi mua, kapitur gjumi në shpinë
me më ba dëshirash një trupore pjalmi
mortore.
