Përherë dua të ftoj në shtëpi një pemë, një qen dhe një trishtil.
Pemën m’a kishte mbjellë në oborr im atë,
Një kumbull e hajthme që më trokiste në xhama gjithë natën,
E unë ja mbaja dritaret hapur,
Që të hynte brenda.
Veçanërisht në dimër kur e fshikullonte cikma
Dhe era.
Në ag e gjeja sërish atje jashtë,
Me lëkurën të rreshkur nga brisqe prej akulli,
Me pllanga të zeza plagësh nga mpiksja e gjakut,
Plagë që më therrin ende.
Qenit i bëmë një kolibe mbuluar me llamarinë,
Në fillim trembej nga zhurmat e breshërit dhe shiut,
Vraponte jashtë,
Nën rrebeshin e madh strukej poshtë trungut të kumbullës.
Më vonë u mësua me shtëpinë e re,
Me ne që s’e morrëm asnjëherë brenda,
Gjersa erdhi dita që rralloi vrapin dhe lehjet,
Edhe për mua edhe për hasmit.
Vetëm trishtili na shoqëronte mbrëmanet,
Duke dëgjuar ne dhe zjarrin e vatrës,
Brenda një kafazi me tela dhe degë të thurura,
Ku ndenji gjithë jetën e jetës duke cicërirë
E duke kërcyer. Kafazi ish i vogëlth
E ai harroi fluturimin.
Në verë, kur kafazin e varja te degët e kumbullës,
Ai tulatej i trembur nga kori i çmendur i shpendëve.
* * *
Në fillim vdiq trishtili, besoj nga brenga,
Në një ag ku fërfëllonin qiejt nga krahët e shpendëve.
Trishtilin e varrosa në një kuti këpucësh,
Poshtë kumbullës, në oborr.
Pastaj vdiq qeni, nga pleqëri e thellë,
Me flokë të rralluar dhe nofulla të varura.
Qenin e varrosa në një sënduk të vjetër,
Poshtë kubullës, në oborr.
Në fund vdiq kumbulla me trupin gjithë vraga,
Me degët e thara që ja thyente era.
Gjyshja tha ta digjnim e ta kujtonim në mbrëmjet e dimrit,
Por unë nuk pranova, e varrosa brenda meje.
Nga libri: “Të gjallë dhe të vdekur’
