Preç Zogaj
Ngado më shtyn kjo natë, ky mall
përveçse te ti atje ku nuk më pret,
E lamë të thënë të rrimë pa u parë
me terrin e pakalueshëm ndërmjet.
Tani që s’të kam jam bërë më i shkuar,
një zot më mban peng nëpër kujtime
të lashta, të huaja që s’di t’i kem jetuar-
Jam unë fantazma e jetës sime.
Asnjë largësi, arrati a ikje
s’më çon dot matanë kësaj lëngate,
Kudo është mungesë, kudo përshpirtje,
Një letër e gjatë pa shkrim zotnisë sate.
Një shtjellë e purpurt, magji e vjetër
na mbajti në jerm një vit përqafuar.
Dhe nuk mund të kishte vazhdim tjetër
nga kjo vetmi që nuk ka të mbaruar.
