Nga Natasha Lako
Para disa ditësh vura re se një vajzë e re gazetare, e lindur pas 90-tës, çfarë kufiri i çuditshëm, pas rënies së murit të Berlinit) nuk dinte asgjë për regjisoren Xhanfize Keko, megjithese i kishte pare filmat e saj. Nje shkrimtare shqiptare me tha se do te vinte te shihte dokumentarin kushtuar regjisores shqiptare, meqe e kishte takuar. Dhe vetem kjo kishte rendesi per peshoren e saj ku ishte vete ne epiqender.
Sigurisht qe pas viteve 90-të ne kinematografine boterore kane hyre disa regjisore femra nga te cillat personalisht vecoj Sofie Kopolen, megjithese nuk e kam takuan ndonjehere.
Xhanfizja eshte nje e rralle mes te rrallave mes tyre. Ne festival te Xhifones dikur nje gazetar japones e pat pyetur. Si i ke rezistuar konkurences me burrat/ Nje pyetje per gjithe boten.
Pyetjet jane te shumta.
Sa nga gazetaret e sotem te kultures kur shohim nje film shohin ose e zgjedhin ate sipas regjise?
A interesohet publiku shqipar per historine e kinematografise se vendit te vet? Apo se ç’i tha ne hetuesi Beqir Balluku Kadri Hazbiut eshte me e vlefshme.
A i flasin studenteve te tyre anasjelltas pedagoget e arteve ne Tirane dhe Prishtine per njerezit qe kane krijuar dhe perfaqesojne artin e sotem shqiptar?Ose krijojne fytyren tone njerezore?
Jam me e qete mikja ime Xhanfize Keko, qe kam thene dicka per ty, te paharruaren dhe te palodheshmen e ketij vendi, nje nga grate e rralla shqiptare.
ne nje dokumentar ku ti dhe puna jote flet vete. Falenderoj Mevlanin qe punoi me dashuri te madhe.
‘Koha e pelikules’ u shfaq per here the pare ne ekranin e MILLENIUMIT. 10 vjet me Xhanfize Kekon vetem nepermjet filmave te saj.
Iku dhjete vjet me pare ne diten me te shkurter te vitit, cuditerisht plot diell. Kam shume emocione te bukura sigurisht.
