Tregim nga Albana Melyshi Lifschin
– Më së fundi, Xhejmsi ka disa kohë që po del në takim me të njëjtën femër, – tha im shoq. – Mbase puna merr seriozisht.
Mendoja se kunati ishte një beqar i thekur, e m’u dukën të çuditshme disi këto fjalë. Gjithsesi nuk ishte fjala për “one night stand”, si më parë.
– A është i sigurt që kësaj here kjo zonjëz nuk e do për kuletën? – pyeta unë.
Qe bërë proverbiale thënia, sa herë binte fjala te martesa e Xhejmsit. Të gjithë thoshin se ai nuk vendoste, pasi mendonte që femrat e donin vetëm për llogarinë bankare. Nuk kishte pak: me një rrogë prej 120 mijë dollarësh në vit, beqar tërë jetën… A nuk e deshi Denisin flokëverdha Eni për paratë? Denisi bëri gjithë atë dasmë. Eni i vuri edhe kushtin që do të flinte me të vetëm në fundjavë, dhe pastaj, vetëm një vit pas martesës, i kërkoi divorcin dhe 120 mijë dollarë, si pajë divorci. Pse? “Hip këtu e shih Stambollin!” – i kishte thënë Denisi. – Nuk të jap as divorcin, as paratë.” Ajo ishte takuar me një avokat për këtë punë dhe avokati e kishte porositur “të rrinte urtë”, se nuk merrte asgjë nga burri vetëm me një vit martesë. Dhe ata vazhdonin, as në qiell, as në tokë, ajo me shpresë se një ditë do t’i përlante diçka Denisit, por ai i kishte marrë masat duke i vënë të gjitha në emër të të vëllait.
Tani duket se i kishte ardhur koha Xhejmsit. Ç’do të bënte?
– Është grua e mirë, – përsëritte im shoq fjalët që i kishte thënë i vëllai. Dhe herë pas here na raportonte që “Xhejmsi në këtë ose atë mbrëmje solli edhe mikeshën e vet”, ose që “dje kishin dalë me motoskafin e tij në oqean”, e kështu me radhë, dhe e mbyllte bisedën me fjalët “është grua e mirë”.
Së fundi, mendova edhe unë që im kunat do t’ia bënte “bam” një ditë. I thashë tim shoqi të ma përshkruante të dashurën e të vëllait. Mbase një ditë do të bëheshim kunata. Ai më tha:
– Ti e njeh.
– Çfarë?
– Po, – tha ai, – është ajo femra që njohu im vëlla në mbrëmjen që bëmë për fejesën e Stivit. Të kujtohet një flokëzezë që s’linte radhë pa kërcyer?
– Ah! Ah!… – m’u kujtua. Po, ishte vërtet një grua që nuk linte radhë pa kërcyer. M’u kujtua im kunat që më ishte afruar për të më ftuar në pistë. Isha e lodhur, se sapo kisha mbaruar së kërcyeri me tim shoq, por gjithsesi më erdhi keq t’i thosha jo. Kur hymë në pistë, vura re se ai po më tërhiqte pranë flokëzezës pasionante. Xhejmsi komunikoi me flokëzezën pas supit tim. Unë aq desha dhe bëra një shkëputje të bukur duke i lënë ata përballë njëri -tjetrit. U përfshinë në një kërcim të menjëhershëm. Atë mbrëmje unë me tim shoq u larguam herët, se të nesërmen të dy ishim për punë. Tek po e linim restorantin, e pamë Xhejmsin duke pirë cigare përjashta me partneren e vallëzimit..
– E hodhi grepin Xhejmsi sonte, – tha im shoq, ndërsa hipte në makinë. Im kunat shquhej për “one night stand”. Janë ato raste kur partnerët takohen vetëm një herë e më pas as që i mbajnë mend emrat e njëri-tjetrit. Por, me sa duket, s’paskësh qenë ashtu këtë radhë. Flokëzeza e kishte mbajtur më gjatë të lidhur pas vetes Xhejmsin.
– Si e ka emrin e dashura e Xhejmsit?
– Ester.
– Ishalla e mbledh mendjen me të, – thashë unë, megjithëse nuk e përfytyroja dot veten kunatë me atë grua që më kishte mbetur në kujtesë si femra që thyhej më dysh duke kërcyer.
Kaluan edhe disa muaj. Gjasat nuk dukeshin dhe aq të mira. Një mbrëmje im shoq më tha se ajo i kishte kërkuar të vëllait ta linte duhanin.
– Ajo sikur e pinte edhe vetë, me sa më kujtohet, – thashë unë.
– E ka lënë këto kohët e fundit. Një herë tjetër s’i kishte ardhur në takim, duke i thënë se kishte ca probleme me të bijën.
Esteri kishte qenë një herë e martuar dhe vajzën e djalin i kishte tek të 20-at.
Kjo mënyrë takimesh herë po, herë jo vazhdoi për disa muaj. Përfundimisht im shoq më tha se e vërteta është që ai e pëlqente atë femër, por lidhja nuk dukej e qetë.
– E qetë? – pyeta unë.
– Im vëlla duket si në mëdyshje. Nuk është plotësisht i vendosur.
* * *
Atë mëngjes të shtune ndalova te vjehrra për t’i derdhur plehrat. Ime vjehërr ka filluar të dalë më rrallë përjashta, pasi koha s’ka qenë e mirë, por plehrat s’i duron dot as edhe një orë më tepër në shtëpi. Kështu që na merr në telefon herë ne dhe herë kunatin për kryerjen e këtij misioni. Ishte ditë me shi dhe ajo nuk kishte asnjë plan për të dalë. E kishte lënë derën hapur për mua. Jemi vetëm dy blloqe banesash larg njëra-tjetrës.
U futa brenda duke e shtyrë derën lehtësisht. E gjeta duke biseduar në telefon me të mbesën. Llora s’kishte shumë që qe ndarë nga i shoqi. Kujt nuk i kujtohet ajo fejesa e madhe në Hallouin. E kujt ia merrte mendja se ai çift i përsosur në sytë e të gjithëve do të ndahej brenda vitit? Na kishte rënë në sy që Llora kishte filluar të mos e mbante më veten. Kishte shtuar në peshë, kishte nisur cigaren. Dhe një ditë papritur na mori në telefon dhe që nga kuzhina unë i dëgjoja përgjigjet e tim shoqi, që linte të kuptohej se diçka kishte ndodhur diku.
– Që kur kështu? Okej, bejbi, mos u mërzit. Do të kaloj andej me mamanë këtë fundjavë. Po, këtë të diel që vjen.
S’isha në gjendje të kuptoja se me kë po komunikonte. Ai e vuri receptorin në vend dhe tha:
– Llora qenka ndarë me Semin!
Shtanga. Çdo gjë mund ta mendoja, por jo këtë.
– Po si kështu?
– Ajo thotë që Semi kishte filluar të mërzitej, madje kishte një vit që s’ishte i kënaqur me të.
– Një vit? Po ata s’kanë bërë as një vit që u fejuan. Pse e shpallën fejesën atëherë?
– Kështu thashë edhe unë, por ja që…, – mblodhi supet ai.
“O Zot, këtu njerëzit martohen e ndahen sikur hanë bukë e djathë!” Po ç’dreqin kanë që bëjnë gjithë këto ceremoni të mëdha e puthen faqe të gjithëve?! Skena, skena dhe… passkena. Te këto lidhjet martesore kisha kohë që mendoja se ka shumë egoizëm, nuk janë marrëdhënie bujare të dhënies dhe të marrjes, nuk e fisnikërojnë shpirtin, siç mendohet, por janë të njëanshme. Kush të mundet të marrë më shumë nga tjetri, dhe, kur thesi mbaron, fillon shthurja.
Ditën e diel, im shoq me të ëmën morën makinën e shkuan te Llora, në Long Island. Vjehrra ime i kishte firmosur një çek të mirë për ta ndihmuar që ta kalonte kohën e vështirë të tranzicionit.
– Mama, ç’bëhet me Xhejmsin? Mbase do të kemi ndonjë lajm të mirë, së paku pas kësaj që i ndodhi Llorës? – pyeta unë pasi ajo e uli receptorin e telefonit.
– Ah, do të thuash a do të fejohet me Esterin? Nuk e besoj.
– Nuk e beson? Pse? Ata u bënë kaq muaj bashkë.
– Xhejmsi ishte dje këtu. Nuk ndihej në atë formë që përjeton njeriu që është në prag të fejesës. Më kërkoi mendim.
– Për çfarë?
– Më tha që ajo është grua e mirë, por ka ca probleme familjare. Probleme me fëmijët e saj. Ke dëgjuar besoj që ka dy fëmijë adoleshentë. Xhejmsi nuk ndihej i qetë. I thashë se “lumturia nuk ka këtë fytyrë që ke ti, o bir. Një martesë që fillon me mëdyshje, nuk është e mirë.” Ai s’foli. “A e do ti?” – e pyeta. Tha se e pëlqente shumë, por problemeve u trembej, se nuk janë recetë e mirë për një martesë të qetë.
Dhe vjehrra u kthye plotësisht nga unë.
– Mendimi im është që në një martesë të re të dy palët duhet të vijnë pa probleme. Gjatë martesës çiftit mund t’i dalin probleme, por jo t’i sjellin me vete në valixhe. Kur problemet lindin pas martese, përballohen nga të dy, por, nëse njëra palë i sjell ato si pajë, ajo martesë çalon nga një këmbë.
Për herë të parë vjehrra m’u duk e mençur, por e ftohtë. Tmerrësisht e ftohtë. Apo mos ndoshta se ne të Lindjes s’bëjmë dot pa vuajtje? Sa herë janë bërë fejesa te ne pa dëshirën e prindërve, të pasigurta ose me ngarkesa emocionale negative!
Ecja për në shtëpi e thosha me vete: nëse njëra palë nuk sjell probleme, a do të ishte “e drejtë” që tjetra të sillte? Nuk e di pse m’u bë se po mbaja në duar një peshore, e cila kishte miell e çdo gjë tjetër, por vetëm zemër jo.
Shkëputur nga libri “Vjehërr amerikane”
