Poezi nga François Villon
Mëshirë, mëshirë për mua, Fransuanë,
dëftoni, o vëllezër, shokë besnikë,
ditët i shkoj i mbyllur në hapsanë
e jo në ekskursione dhe piknikë,
në këtë gropë më zbritën me çikrikë,
ndaj kush nga ju pret paret me gërshërë,
shpejtoni, kush vërtet është zemërgjërë,
fëmijë, vashëz, plak apo djalosh,
aktorë, valltarë e dijetarë, të tërë,
do ta lini Vijonë këtu përposh?
Dhe ju, psaltë që dot s’ia dilni mbanë
detyrës me ata zëra aq komikë,
dhe ju, rrugaçë të grindur me paranë
dhe ju, o muzikantë me harmonikë,
mos vononi, se vajti dëm kam frikë.
Dhe ju, poetë që, botën kur të lërë,
do t’ia qëndisni vjershat me gjilpërë,
një copë herë pasi e zvarritën osh,
e hodhën, po ju them, mu në një vërë,
do ta lini Vijonë këtu përposh?
Ngutuni ta shikoni fukaranë,
ju, njerëz të mëshirshëm dhe fisnikë,
që mbretëreshat lindur nuk ju kanë,
por jeni bij të Zotit, edhe pikë!
Nuk po i sillen mirë as dhe njëçikë,
masella mos më keq i është shpërbërë,
ngaqë s’i japin bukë, por tërshërë
dhe, që të mos qëndrojë me barkun bosh,
pi vetëm ujë të ndenjur, të pëgërë,
do ta lini Vijonë këtu përposh?
Princa të lartë, përvishni ato llërë
dhe bëni gjithë sa keni për të bërë,
lidhur në litar hidhmëni një kosh,
se edhe derrat rendin sërë-sërë
ndonjë derr hungërimën po të zërë,
do ta lini Vijonë këtu përposh?
Përktheu: Romeo Çollaku
