Ja çfarë mësova në luftra:
të marshoj me ritmin e këmbëve dhe duarve që tunden
si pompat që pompojnë në një pus të boshatisur.
Të marshoj në radhë dhe të jem i vetëm në mes,
të gërmoj në jastekët, shtretërit me pupla, trupin e gruas së dashur
dhe të bërtas “Nënë”, kur ajo s’mund ta dëgjojë
dhe të bërtas “Zot” kur Zotit s’i besoj
dhe në rast se do besoja
kurrë s’do t’i tregoja Zotit për luftën
ashtu siç nuk i flitet fëmijës për tmerret e të rriturve.
Dhe diçka tjetër mësova. Mësova të ruaj një rrugicë për tërheqjen.
Në vendet e huaja të zë me qera një dhomë në hotel
afër aeroportit ose stacionit hekurudhor.
Madje edhe në sallat e martesave
mësova të shikoj derën e vogël
me fjalën “Dalje” shkruar me grema të kuqe.
Kështu fillon një betejë
si daullet që rimojnë për vallëzim dhe mbaron
me “një tërheqje në agim”. Dashuritë e ndaluara
dhe beteja, të dyja nganjëherë kanë fund të përbashkët.
Por mbi të gjitha mësova mençurinë e maskimit,
të mos bije në sy, të jem i panjohur,
të mos dallohem nga gjithçka që më rrethon
madje as nga të dashurit e mi.
Le të mendojnë unë jam një kaçube ose një qengj,
një pemë, hija e një peme,
një dyshim, hija e një dyshimi,
një gardh i gjallë, një gur i vdekur,
një shtëpi, qoshe e një shtëpie.
Po të isha profet do të zhbëja profecinë e parashikimit
dhe do ta errësoja besimin tim me letër të zezë,
dhe do ta mbuloja magjinë me rrjeta.
Dhe kur të vijë koha ime unë do të vesh rrobat e fshehta të fundit tim,
retë e bardha, shumë qiell blu
dhe yjet pafund.
@Lazër Stani
