Nga Mira Kazhani
Më kanë ardhur në majë të hundës kafet, drekat e darkat, ku zakonisht sillen rreth së njëjtës fabul. “Hë mi, ku të shkojmë? Atje nuk ka parkim, atje s’ka shërbim, atje vijnë turlilloj niveli”. Atje kështu e atje ashtu”. Edhe kur e gjen një vend (këto kohë Mon Cheri-të më duken pak qytet dhe po shkuat, provoni biskotën me tërshërë) prapë i njëjti muhabet. Ne konsumohemi shumë kafeneve.
Është lifestyle kafja mbi dy orë e sipër. Edhe një gjë që mund të ta thonë fare lehtë në ëhatsaap, jo! Për be s’e bëjnë. Ftohesh në kafe! Por si ka thënë populli jonë “njeriu e ka në dorë veten”. Rregulli i parë nisi me një telefonatë në kinema Millenium. “Tuneli”, një film shqiptar. Edhe sikur kot të ishte, dua ta pres një biletë për aktorët tanë, plus që Robert Ndrenika mjaft të dalë me tre skena dhe ke parë film. Kështu ndodhi! Gjatë gjithë kohës prisja të vinte radha e skenës së tij.
Vetëm një aktor i madh si ai mund të luajë një plak qejfli, naiv e sipërfaqësor, që e ka mendjen te Buqja e kolme dhe të shesë mend me vështrime në fshat për djalin që e ka shofer të kryeministrit. Shprehjet e tij dhe mimikat ishin film brenda filmit, i cili më pëlqeu dhe qesha bashkë me një çift të moshuarish, që kishin ardhur me mbesën e tyre 5-vjeçare në kinema, ditën e hënë.
“Tuneli” është një film që përqesh politikën dhe hipokrizinë, por edhe fatalitetin e disa njerëzve që e hanë kot në këtë botë. Servilët janë aty, të urtët dhe pronarët që shesin kumbulla dhe një hakmarrje e skenaristit me LSI-në, kur përdor sloganin e saj në një dialog therës për abuzim e korrupsion. Ndonjëherë është si të të kapë nami. Mund të jesh e kundërta që di tërë bota për ty, po kjo hiç nuk ka rëndësi. Bota fiton gjithmonë! Duhet të jesh i madh si Robert Ndrenika, që edhe në film të marrësh rolin e duhur, atë më njerëzorin, gjysmë mediokrin por dhe pragmatistin e sotshëm, që thjesht do të prekë gjoksin e fryrë të Buqes, të shesë mend në fshat se shkenctarët e shkrimtarët nuk janë asgjë para shoferit të kryeministrit.
Kur mbaroi filmi, thashë me vete për të disatën herë; mos vdeksh kurrë Robert Ndrenika! Ndërsa çifti i të moshuarve zbritën me kujdes shkallët. Burri i mësonte gruas që duhet të hidhte këmbën më të shëndetshme të parën dhe mbesa priti me gojën e hapur e me merak gjyshen e mire, që këtë pasdite, çalë-çalë, erdhi në kinema, se lagjia llafe ka! /TiranaPost
