Zambakë uji të zbehtë, të lehtë
shtrirë mbi liqen
si nënkrejse që një zanë
kur qe zgjuar
i pat harruar
mbi ujët e gjelbër në të kaltër
zambakë uji
me rrënjë pa fund
që humbin
në humbëtirë
rrënjë s’kam as vetë
që ma lidhin jetën
time me tokën
kështu rritem dhe unë
nga fund i një liqeni
mbushur plot
me lot.
© shqipëroi Maksim Rakipaj
