Angjelos Siqelianos
“Njëherë, në të ngrysur, Krishti me dishepujt
shëtisnin përtej mureve të Jeruzalemit,
kur, papritur udha i përcolli tek pirgu ku prej vitesh
qyteti vërviste mbeturinat:
Si kurorë në më të lartin kruspull, me këmbët
lart të ngrira, dergjej kufoma e fryrë e një zagari;
aq kërmë kutërbonte prej saj, sa dishepujt,
me dorën ngjeshur pas hunde, tërë së bashku
tutje u tërhoqën.
Por Krishti s’bëri prapa, Ai kaq ngjitur e
vështronte trupin e pajetë sa njëri nga dishepujt
prej së largu e thirri:
“Mësues, a s’e ndien atë kërme?
Si s’të bien të fikët aq afër duke i ndejtur?”
Dhe Krishti, pa i hequr sytë nga kufoma,
ia bëri: “Në e paç të pastër frymën, këtë
kërmë do të nuhasësh në qytetin që pas lamë,
por shih si vezullojnë në diell dhëmbët e qenit:
porsi kokërr breshri, si zambak, larg shthurjes,
besë e vërtetë, në sy të Përjetësisë, por edhe
shkëndij’ e patundur verbuese, shpresë e Drejtësisë!”
“Atëhere Ati im, unë,
më i fundmi i gjithë njerëzve, në ballë Teje qëndroj,
më jep të lutem, teksa jam larg Jeruzalemit,
ndërsa eci pranë kësaj kërme,
durimin Tënd të shenjtë veç për një çast,
kështu unë të mund të pushoj
ndanë kësaj këllire, e bash me sytë e mi,
diku brenda vetes thellë të shoh,
përtej kësaj bote të shthurur, posi dhëmbët e qenit
të cilët, ti Zot, në muzg, kundroje i mahnitur:
besë e vërtetë Përjetësie, por edhe
shkëndij’ e patundur verbuese, një shpresë Drejtësie!”.
Shqipërimi nga anglishtja – Edon Qesari
Shënim i përkthyesit: Në traditën më të njohur botërisht të poezisë bashkëkohore helene, emri i Siqelianosit është i lidhur jo vetëm me frymëzimin që poeti gjeti tek temat klasike të Antikitetit grek, por edhe në universin biblik, posaçerisht në shkollën kulturore bizantine të Krishtërimit të hershëm. “ΑΓΡΑΦΟΝ” është një fjalë, e cila në vetvete mund të shqipërohet si “diçka e pashkruajtur”; një dëshmi pra, së cilës nuk i ka mbetur gjurmë në kanunet e traditës të përcjellur nëpërmjet shkrimit nga një brez tëk tjetri. Në këtë trajtë, termi i referohet disa gojëdhënave rreth veprimtarisë mësonjtore të Jezu Krishtit, të cilat nuk pasqyrohen në katër Ungjijtë sinoptikë të ortodoksisë së krishterë.
Megjithatë, përtej interpretimit à la lettre, poezia e mëposhtëme mund të lexohet edhe si parabolë – apo alegori – e cila lidhet drejpërdrejtë me ditët kur Siqelianosi e shkruajti, përgjatë pushtimit nazist të Greqisë dhe ditëve të zeza që do të shihte atdheu i poetit edhe për shumë vite të tjerë. Ndërsa Jeruzalemin e poezisë mund fare mirë ta përfytyrojmë si Athinën e vitit 1941, e cila gëlonte asokohe nën pushtimit hitlerian, thelbin e vargjeve mund ta gjejmë edhe tek shpresa që poeti kërkon të përcjelli me vrull në mendjen e atyre që tashmë janë dorëzuar, deri në shpëlarje truri, përpara realitetit të kalbur që i ka murosur brendapërbrenda tij.
