Luan Rama
Një burrë i vogël me nënën e tij. Disa muaj më parë në Tiranë nëna, në shtrat, më shikonte me sy të humbur dhe unë e pyeta: – Pse më shikon?… Dhe ajo mu përgjigj: – Të dua!… Dhe unë i putha duart, gishtërinjtë!… Një shi i nxehtë më ra në shpirt dhe më lagu gjer në kockë!…
Nëna ime përgjumet me sytë në fëmijërinë e saj
ngatërron ditët, muajt, vitet,
por jo fëmijërinë, as karafilët
dhe borzilokun në poçet e dritares nuk i harron,
aromë borziloku është ende trupi i saj,
ajo më flet për shtëpinë e vjetër mbetur tej kufirit
që nuk e shkeli më,
dhe që gjithnjë e shikon në ëndërr, sikur shkon,
duke kapërcyer Qafën e Botës,
duke ecur këmbëzbathur
mbi livadhet e gjelbërt, ashtu siç i la,
më kërkon ujë dhe cigaren e saj të përjetshme,
ndërkohë që hiri mbi gishtërinj i bie
si vitet që shkuan,
nëna ime fle syhapur,
flet me fotografinë time përballë
varur në murin e kohës pa fund,
bën dialog dhe më thotë se jam vonuar,
ka brymë e mjegull në sytë e saj,
më flet për rininë e saj dhe dashurinë
për fustanet «dekolté» dhe dansin
pastaj… pastaj, për ditën e ftohtë
kur më lindi në shtëpi,
nëna ime ka shkuar të takojë fëmijërinë e saj
me gërshetin lidhur me manxuranë…
shkon… me hapat mbi ujë… shket gjithnjë…
për të lënë pas njëmijë diej që djegin e përvëlojnë…
