mëngjesit ndërsa ti plluskon qepallash
qyteti shfaqet si një ajzberg
filxhanësh mbushur ciptazi me kafe
që gjerbiten vështrimesh picirrukësh
këmbëzbathur ndërtojnë ata qerpikësh
ty
sendet rradhë-rradhë
njerëzinë një nga një
dhe hipokrizisë tënde prej qënie të squllur
mposhtur plogështive të mendimit
i shpallin luftë
kjo është jeta që meriton
gjithçka ke është rastësi
gjithçka të mungon është vullnet i munguar
kjo është jeta jote
sikur të ish e tillë
besojnë mrekullish vetëm dashnorët
dashnorët
pijanecët
pijanecët dhe virgjëreshat
dhe picirrukët
ndërsa ti beson tek llogaria në bankë
tek fatura e dritave dhe e ujit
tek e drejta e votës dhe e drejta e privacisë
ndërkohë që me përpikmëri frikacaku
programon vdekjen tënde
sekondën
minutën
orën
ditën
javën
muajin
vitin
kur do të dalësh
do të braktisësh skenën
me një buqetë të djelash
e ditësh të bardha të qëmtuara prej kalendarit
me drojen e një harabeli
mëngjesit qyteti shfaqet
filxhanesh ciptazi me kafe
dallgësh që ti shkakton lugësh
ndërsa përzien lëngun e errët
si të ishin mendimet e tua
ndërkohë që plluskon qepallash
krahëvela të vështrimit tënd
që prej vitesh nuk e hedh më drejt qiellit
si të ishte mendimi yt
i vetmi horizont për ty.
