Ervina Halili
Zonjë
zonjë, unë
kisha me ikë me të në diejt xheloz të gjumit
në lumenjtë e heshtjes kisha me ia la kryet me ujë të vakët
flokët kishin me iu ngjitë në ballin e menduem
une pandalë buzët e qulluna kisha me ia puthë
e ai kish më m’shiku me faj
unë jam nji fëmijë
i sapodalë nga veza e peshkut të bronztë
ai kish me m’shiku me faj
unë jam nji tel i çakorduem harpe
e ai kish me m’shiku me faj
unë jam udhëtare treni
e binarët i kanë thy
e binaret janë thy
zonjë, unë
do të ngjitesha në trupin e tij të djersitun
derisa kangë perëndish të baheshin frymë e pakontrollueme qenësie
derisa shiu të harrojë të përplaset mbi çatinë time
e ai kish me m’shiku i trishtuem
se kisha me i ngja e humbun nga jetë kambësorësh
se kisha me i ngja në kllapi eternale muzash
se kisha me i ngja e zbehun
e sëmurë mbi gjoksin e tij
me ethe mbi ramjen e ngadalshme të yjeve
e qielli kish me bubulli me të madhe, zonjë
e qentë nuk kishin me e ndalë lehjen deri n’agun e purpurt
kisha me i dëgju ninullat e frymëmarrjeve të tij të randa,
gumëzhitjen e çarçafëve të lagun
dhe nji za kumbues prej nëntokës së vdekun
kish me ma thirr emnin
unë nuk kisha me qenë aty
me gishtërinjt n’flokët e tij të vajosun
kisha me qenë tue beku mirazhin tim
e ai kish me u habitë me zhdukjen time t’ngadaltë
kish me e pa hijen time rrëshqitun nga duart bashkue hanës
me thonjtë e mi të mprehtë zonjë
në shpinën e tij të rrëshqitshme
kisha me e vargëzu poezinë ma të përshpirtshme
nuk kisha m’e lendu
betohem
nuk kisha m’e lëndu
por ai kish me lëngu
për dhimbjen e tij të ambël
e qielli po bubullinë me t’madhe sot
edhe qentë nuk po ndalen së lehuni deri n’ag t’purpurt
mos e kërko ma te unë zonjë
njeriu yt iku me gjethet
provo me e ba atë që unë kisha me e ba
ndoshta ka me t’shiku me faj
i trishtuem
i habitun
se… ke me i ngja në mu
më fal o gru …
