Pier Paolo Pasolini
“Duhet të jesh fort i paepur
që ta duash vetminë; lipsen gjymtyrë të shkathët
dhe një durim i pazakontë; duhet qëndruar larg
plevitit, etheve apo dhembjes së grykës; hajdutë e vrasëtarë
s’duhet të të trazojnë; nëse ta do puna që të ecësh
përgjatë tërë pasdites apo makar tërë mbrëmjes
duhet të dish ta bësh pa e vënë re hiç; s’ka stol për t’u ulur;
veçanërisht në dimër; në gjirin e asaj ere që fryn mbi barin e qullët
e t’atyre gurëve të pamatë mes plehërave, të lagësht e të qelbur;
s’ke për të gjendur paqe, hiç mor’ fare,
veç asaj që të dhuron dita e nata që ke përpara,
pa shtrëngesa dhe caqe të çfarëdo lloji.
Seksi është një shkak i rremë. Për aq sa mund të jenë takimet
– qoftë dhe në dimër, mes rrugëve të vërvitura erës,
mes fushave tërë plehra përkundër pallateve në largësi,
janë vërtetë plot – s’janë tjetër veç çaste vetmie;
më i nxehtë dhe i gjallë është trupi fisnik
që derdh farën e mandej largohet,
më e acartë dhe e vdekur eshtë zbrazëtia dëfryese përreth;
bash ajo të mbush plot hare, si një furtunë çudibërëse,
dhe aspak buzëqeshja engëllore, në mos mujshia e trazuar
e kujt paskëtaj largohet; ajo tërheq pas vetes një rini
pafundësisht rinore; çka e bën çnjerëzore
pasi s’le asnjë gjurmë, ose më saktë, lë veç një gjurmë
e cila mbetet po e njejta përgjatë tërë stinëve.
Një djalosh që digjet prej epshit njomëzak
s’është gjë tjetër veç pjelloria e k’saj bote.
Dhe bota kështu qaset me të, shfaqet dhe humbet
si një trajtë që s’resht së ndryshuari. Gjithçka mbetet e paprekur,
ndërsa ti mund të përshkosh mend gjith’ qytetin, më s’ke për ta gjetur;
vepra u krye, përsëritja e saj është rit. Me një fjalë,
vetmia është edhe më e madhe në rast se një mizëri e tërë
pret që t’i vijë rradha; rritet, ç’është e vërteta, tërësia e të zhdukurve –
të largohesh do të thotë t’ja mbathësh – dhe çka rrjedh peshon mbi të sotmen
si një shtrëngesë, një blatim në nder të dëshirës për të vdekur.
Duke u plakur, megjithatë, lodhja nis të jetë e pranishme
sidomos në çastin kur sapo troket darka,
kur për ty hiç s’ka ndryshuar; atëherë, për një fije e mban klithmën dhe dënesën;
dhe kaq s’do të qe pak nëse shkaku s’do të ishte lodhja,
apo mbase paksa uri. E pamasë, pasi kjo do të thotë
se dëshira jote për vetmi s’mund të përmbushet më tashmë
dhe ç’mbetet për ty atëherë, nëse jemi ende duke folur për vetmi,
është vetmia e vërtetë, ajo që ti s’mund t’i hapësh derën?
S’ka as darkë e as dreke e as përmbushje në kët’ botë
që të këmbehet me një ecejake të pafund drejt rrugëve varfanjake,
atje ku duhet të jesh i mjerë dhe i paepur, vëllam me qentë”.
Shqipërimi nga origjinali, Edon Qesari
