Sadik Bejko
Vjeshta, një grua e ngjitur me epsh
nëpër gjunjët e zgjatur të kodrave,
grua me çaponjtë
e mishrat fshehur nën tokë –
përsipër vetëm flokë.
Nëpër grykat, në rrahet e përrenjtë
dredhon e zhduket,
dhelpër e kuqërremtë.
Të mos e thyejë qafëzën e hollën
lumthi i qelqtë
rrjedh, mbas gurëve lakohet
në shtratin
me myshk, ndryshk e me vjeshtë.
Dhe ajri aq i tejdukshëm
sa me frymë e me dorë preket,
pasqyrëz-lente që i afron pyjet e ledhet,
napë e larë, e njomë në thërrmim
mbi flokët vjeshtës i endet.
Vjeshta – vetëm flokë, të rëndë e të artë
poshtë te shtëpitë ku çel prapë mëllaga.
Dhe delet, lodhur nga mjelja, nga vapa,
majmen në barin e ri që brofi në yrte,
përmbyti të çara dhe plasa.
Vjeshta nuk ka të prapme të forta gruaje,
gjoksi veç i kërcet, çahet i kuq te një shegë.
Vjeshta është vetëm ngjyrë, vetëm flokë,
rrëshqet, krihet me erë,
vezullon tek lëvaret degë më degë.
