Sadik Bejko
Imzot Hamurab, mua plakun e përvojtur
pse më nxore nga shpella ime,
nga budallallëku im pse më nxore?!
Nën dritat e shandanëve me arin e gjithë botës,
po shkruaj sot rreshtin e fundit në kode.
Jam shpella ime e përvojtur, imzot…
eshtrore, e gurtë… Mjaftohem me pak dritë,
pak ujë, vaj për kandilin, pak bukë.
Tullat e librave i ha, i brej si brejtësit.
Më mjafton plasa e mekur e diellit në mur.
Thinjat e mia i trembin gjeneralët
dhe këshilltarët e tu të urtë.
Uji është drita e eshtrave të mia të thara.
S’më duhen teatrot, hipodromet,
stadiumet e vulgut, lumë djersë dhe gjak.
Imzot Hamurab, nuk e mbaj dot shpatën.
Lavirhanet e tregut a të valleve,
për gjakun tim të paktë,
nuk ngrenë më rrjeta, as lak.
Pse më tundon, zoti im, me sjellje të këso bote?
Njerëzit këtu janë me nga një bodrum të zi,
me nga një hambar terri mbi shpinë dhe nën tru.
Kur ata bien nga shpellat në bodrumin e vetes,
për ta s’ka më nënë, mik e të dashur,
janë më të ftohtë se një gur,
më të thatë se një dru.
Në atë bodrum ata shqyhen egër mes veti.
Ti më thirre të gdhend ligje e kode për ta, imzot.
Ata duan dhëmbët e qenit, shkopin e xhelatit,
Imzot Hamurab, ata s’i ndreq që nuk i ndreq dot.
Ja, i hartova, merri kodet e tua,
për mua zoti, zoti im me ligjin e tij të pamort.
Imzot Hamurab, më i madh se qytete dhe muret,
te shpella ku kthehem, le të mbulohem krejt me pluhur.
Uroj: në hipodromet, stadiumet, lavirhanet e tua
nga bodrumet e zinj të njerëzve,
u derdhtë më pak gjak, më pak lot i purpurt.
