Ledia Dushi
kangë…
kam andrrue se mbahem n’dy pendë fajkoi e thuejse lëshohem
thuejse n’jerm thuejse n’t’bardha me kryet mbuluem nji hane t’përnatun
them do kangë them do kangë që vijnë prej dikah ma fort prej mbrendë
andrrueshëm mbahem ndër emna emna grash e grash ndër kangë
grash me sëmundë me sëmundë t’errët me sëmundë t’langët që këputen nën pemë
e t’njomtit i thërrasin n’dergjë tue rrotullue flakë
kam andrrue se mbahem n’ajrí n’dy pendë ndër duer pezull
sy ndër sy me nji fajkue…
****
gjuha asht e vdekshme e pavend
për çka Shpirti qysh n’krye t’herës
mban ndry, ç’prej përtejes s’pa-anë
qielli nuk asht i fshehun, por i pazbërthyem
sekush asht timpulli i vetes s’vet
e rrin nën Ty që vjen s’nalti
e ka veshë me t’ndi, Shpirt me zdritë
meh n’jerme e esenca,
këndellun n’secilen trandje kozmike
e mbahesh e mbahesh e mbahesh…
thuejse tue ra mbahesh n’nji fije gjaku
n’ajrì n’ajrì syngulun n’qiell yjesh qe t’flasin
s’nalti rrin n’ajrì n’nji fije t’thellë gjaku
