PËRSËRI JU, ORË PIKËLLIMI…
Walt WHITMAN
Dhe një herë, përsëri ju, o orë pikëllimi, sa mirë ju njoh dhe më njihni;
Si plumb, lidhur e mbërthyer në noçkat e këmbëve sa shumë rëndoni!
Dhomë zie më bëhet dheu – sikur ja dëgjoj zënë e hakërryer, tallës,
Nga ç’je bërë, ç’je ka rëndësi, kjo fiton e përpara çan.
Klithma dëshpërimi, pa pushim., drejt meje vinë,
Fare pranë klithmën e së dashurës dëgjoj, gjithë ankth e lebeti,
Detet do të marr menjëherë, veç thuamë
Për ku të nisem thuamë, ku të shkoj më thuaj.
Dhëmbjen e madhe ta kuptoj e s’të ndihmoj dot,
Afrohem, mbaj vesh, me dëshpërim zë gojën, shikimin që përpin
e heshturazi do të dijë,
Ku të shkoj nga ky shtrat ku jam shtrirë, pa më thuaj:
Plak, i lebetitur, i pazoti – një zë vajze ta ngushëlloj më thërret;
Një zë djali: “A nuk duhet t’ja mbath shpejt?”
© shqipëroi Maksim Rakipaj
