Ashraf Faiad*
Ç’mendon për ditët që kam shfarosur pa ty pranë?
Për fjalët e mia që si era vanë,
për gjendjen time mjerane,
për vuajtjet e fundosura në gjoksin tim si leshterik i egër?
Harrova të të them se jam mësuar me mungesën tënde ndanë,
se dëshirat kanë humbur rrugën që i shpie tek ti,
madje dhe kujtimet kanë nisur të veniten!
Une ndjek ende nga pas dritën, por s’është dëshirë për të parë… mugëtira mbetet llahtari
edhe pse me të fundja mësohesh.
***
Të mjaftojnë herët që të kam kërkuar ndjesë?
Ndjesë për gjith’ ç’ndodhte kur shfajësohesha
ndërsa xhelozia përpëlitej në ndo cep në gjoksit tim,
kur zhgënjimi bënte hi një ditë rishtare të jetës sime të trishtë,
kur prapë të thosha se drejtësia do të vuante pa reshtje dhimbjet e ciklit menstrual
dhe se dashuria është si një burrë i pafuqi që i mbijeton vjeshtës së jetës…
***
Do jem i shtrënguar t’i mashtroj kujtimet
dhe i rremë do jetë gjumi im i qetë.
Çka mbetet prej pyetjeve do t’i bëj copa…
Ato pyetje që janë përpjekur tinëzisht të marrin përgjigje bindëse,
pasi gjithë shenjat e zakonshme të pikësimit janë hedhur poshtë
për arsye krejt personale.
***
Kërkoja pasqyrës të ta thotë sa e bukur je!
Shpërnda si pluhur fjalt’ e mia të ngucura,
merr frymë thellë e ndërmend sa të kam dashur…
Si është e mundur që jemi katandisur në një bisedë të thjeshtë elektrike
e cila për pak sa s’dogji një depo të madhe bosh.
*Shqipëruar nga Edon Qesari
-Poeti dhe artisti palestinez Ashraf Faiad , i dënuar nga Arabia Saudite për fyerje ndaj fesë e akuza të lidhura me krijimtarinë e tij.
