Louis Aragon
Asgjë nuk zotëron përgjithmonë njeriu
As forcën, as dobësinë as zemrën
E ndërsa ai kujton
Se krahët po hap hija e tij me një kryq ngjason
Dhe kur mendon se rrok lumturinë atë e thërrmon
Jeta e tij, ç’i dhimbshëm e i çuditshëm divorc
Përherë fatkeqe dashuria
Jeta, shëmbëllen ajo me ca ushtarë pa armë
Të veshur e dërguar për një tjetër fat
E përse u vlen atyre të ngrihen me natë
Ata që në mbrëmje i sheh duarlidhur të ngratë
Thuaj këto fjalë jeta ime dhe lotët përmba
Përherë fatkeqe dashuria
E bukura e shtrenjta ime plaga ime e pashëruar
Ti që si zog i plagosur thellë meje gjallon
Ndërsa si pa kuptuar ata që rrugës kryqëzojmë
Përsërisin pas meje vargjet që dikur kam shkruar
Ato që për sytë e tu magjiplotë në çast u flijuan
Përherë fatkeqe dashuria
Kur ti kupton ç`është jeta për fat të keq është vonë
Zemrat tona bashkuar nëpër natë vajtojnë
Sa shumë dhimbje u dashka për këngën më të vogël
Dhe sa shumë keqardhje që shpirti të vibrojë
Sa shumë dënesa për ca tinguj kitare
Përherë fatkeqe dashuria
Nuk ka dashuri që dhimbjen mos njohë
Nuk ka dashuri nga e cila mos vuash
Nuk ka dashuri pa shpirt të lënduar
Dashuria për vendin si për ty njësoj
Nuk ka dashuri pa lotë të jetojë
Përherë fatkeqe dashuria
Përktheu Ilia Lëngu
